โลกแห่งความจริง ที่มนุษย์คอยแต่จะฝัน

โลกแห่งความจริงที่ย้อนเวลาไม่ได้ เรียนรู้ความผิดพลาดก็ไม่เป็น สั่งสมได้แต่ความเกลียดชังและความโหดร้ายจากก้นบึ้ง จนแสดงออกมาแต่ความมืดมนทำให้แสงสว่างรอบกายนั้นมืดมิด

มองไม่เห็นหนทางที่จะก้าวต่อ หรือแม้จะลุกขึ้นยืนในพื้นที่แห่งหนไหน จมปลักอยู่กับความซึมเศร้าอันเดียวดายที่คอยแต่จะกัดเซาะให้จิตใจนั้นยิ่งเปราะบาง ราวกับว่า ไม่สามารถใช้ชีวิตต่อในโลกแห่งความเป็นจริงนี้ได้อีกแล้ว

เป็นมนุษย์ แต่กลับไม่เรียนรู้จากความผิดพลาด คอยตอกย้ำซ้ำเติมความชิงชังเข้าสู่กระแสโลหิตอันวิตถาร สร้างกำบังให้ตัวเองรับรู้แต่ความเจ็บปวดที่สะท้อนเข้าใส่จนเหี่ยวแห้งโรยรา อับเฉาเน่าคละคลุ้ง ราวกับซากหนองหนอนชอนไช ซึมซับเข้าห้วงหัวใจแหลกเหลวไหลจนไม่เหลือเนื้อดี

นี่เรา...จะใช้ชีวิตบนความหดหู่นี้อีกนานแค่ไหน

หากเพียงแค่แสงสว่างแม้เพียงกระพริบตาจะมองเห็น หนทางนำพาสู่เบื้องหน้า สองมือไขว่คว้าหน้าเดิน หากเพียงแค่จะมี ก็พร้อมที่จะก้าวเดิน ให้โผล่พ้นขีดอันไร้ซึ่งความเจริญ ตรงดิ่งสู่ความเจิดจรัส ใช้สมองไตร่ตรองเรียนรู้ชีวิตเพิ่มเติม แก้ไขความจัญไรให้กลับกลายเป็นดี

หากเพียงแต่ ... เป็นความฝัน หากมนุษย์นั้นเพียงแต่....ย้อนเวลาไม่ได้ และยังคงมีความฝัน...