เรากำลังทำอะไรอยู่?

เมื่อถึงจุดหนึ่งของชีวิตที่รู้สึกถึงแต่ความว่างเปล่า จะเกิดคำถามขึ้นมาในใจว่า "เรากำลังทำอะไรอยู่?" แต่ความว่างเปล่านั้น ไม่มีคำตอบใ้ห้แก่เรา และคอยกัดกร่อนความคิดภายใน ให้เกิดเป็นช่องโหว่ และเหลือเพียงห้วงเปล่าๆ ไร้ความหมาย และเมื่อถึงจุดนั้นจะมีคำถามบังเกิดขึ้นอีกครั้งว่า "เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร?"

เมื่อไม่ต้องการคำอธิบายใดๆบนโลกนี้ และปรารถนาเพียงคำตอบ มักจะมีเหตุผลคอยฉุดรั้งให้เรามีชีวิตอยู่ต่อเพื่ออะไรหลายๆอย่าง ทั้งที่เป็นสิ่งที่มองไมเห็น ทำไม คนเราต้องอยู่เพื่อทำความดีให้กับบ้านเมือง ความดีคืออะไร ทั้งที่ได้ยินว่าทำความดีแล้วจะมีความสุข แต่ทำไมยังไม่เข้าใจถึงคำว่า ความสุข

ทำไม คนเราต้องอยู่เพื่อทำความฝันของตัวเองให้เป็นจริง แล้วความฝันคืออะไร ความฝันที่ไม่ได้อยู่ในโลกของความจริง ทำไมคนเราต้องเฝ้ารอ

ทำไม คนเราต้องอยู่เพื่อคนที่เรารัก แล้วเคยถามไหม ว่าเขาปรารถนาให้เรามีชีวิตอยู่จริงๆน่ะหรือ สิ่งนั้นทำเพื่ออะไร แล้วได้อะไร

มีเพียงคำอธิบายที่ไร้คำตอบ หลายครั้งขวนขวายทำอะไรเกินตัว เกินหน้าที่และเกินกำลัง เพียงเพราะคำว่าพยายาม อาจจะส่งผลไปให้ถึงยังความฝันที่มองไม่เห็น แต่สุดท้ายความเหนื่อยที่ได้รับ จนแทบขาดใจ อาจจะทำให้หมดลมหายใจเสียก่อนจะได้ไขว่คว้าสายลมที่แสนภาคภูมิ

เรากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?

มันไม่สอดคล้องกัน สิ่งที่กำลังแลกกับชีวิตที่เราดำเนินอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไร ความฝันเหรอ? มันจืดจางหายไปกับกาลเวลา เพียงเพราะความฝันมันต้องมาคู่กับโอกาส แล้วไหนล่ะ? โอกาส? เหล่านั้นสูญหาย แล้วความหมายที่มีชีวิตอยู่คืออะไร?

สุดท้ายก็วกวนกลับมา ณ จุดเดิม ไม่สามารถหาคำตอบได้ จน ณ วินาทีสุดท้ายที่ความคิดยังแล่นไหล และเมื่อกาลเวลาผ่านไป สิ่งที่เคยภาคภูมิในอดีตก็เป็นเพียงเงาจางๆที่จะถูกหลงลืมไป มีความฝัน แต่ไม่มีโอกาส มีความเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่ได้แลกมาด้วยความสำเร็จ ทุกอย่างนั้นมีไปเพื่ออะไร

เพื่อชดใช้กรรมที่มองไม่เห็น ทนสู้กับสิ่งที่คอยทำร้ายเรามาตลอด แม้พยายามมากเท่าไหร่ แต่กาลเวลาไม่เคยนับถอยหลังให้เราได้เริ่มต้นใหม่ สิ่งที่พลั้งพลาด สิ่งที่สูญเสีย ไม่เคยย้อนกลับคืนมาให้เราได้เปลี่ยนแปลงอดีตในจุดนั้นได้อีกครั้ง อย่าคิดว่าล้มไปแล้ว จะลุกขึ้นมาหยัดยืนให้เข้มแข็งได้เหมือนเก่า สิ่งที่เสียหายไปในบางส่วน บางครั้งต้องใ้ช้เวลายาวนาน และเวลาก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่เคยรอเรา

ไม่มีความยุติธรรมใดๆ ในโลกนี้ แม้แต่กาลเวลา กว่าจะรู้ตัวอีกทีว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ความว่างเปล่าก็เข้าครอบครองเสียจนลืมตัว และในบางที อาจจะทำใ้ห้ลืมลมหายใจที่เป็นเพียงความหวังสุดท้ายของคำตอบทั้งหมด...ก็เป็นได้