KATAHANE [ปีกไร้คู่]

แผ่นหลังที่มีปีกเพียงข้างเดียว

ผมยังคงมองท้องฟ้าอยู่เสมอ

ภาพของผืนฟ้าสีครามยังคงงดงามอยู่ตลอดเวลา

เหมือนๆกับทิวทัศน์ที่อยู่เบื้องหน้า ความสวยงามไม่เคยเปลี่ยนแปลง

ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมเฉกเช่นเดียวกับความรู้สึกของผม

ความรู้สึกที่ระลึกถึงคนสำคัญคนนึงของชีวิต...ตลอดมา

สายตาของผมยังคงมองทอดผ่านท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ไพศาลจนหาที่สิ้นสุดไม่ได้ ผมรู้ตัวว่ายืนอยู่ ณ ตรงนี้มาร่วมชั่วโมงแล้วโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ผืนท้องฟ้าที่อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกับทุกคนบนโลกนี้มันไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมยังคงอยู่ที่นี่ พร้อมๆกับความฝันที่ผมเฝ้ารอมันมาทั้งชีวิต การไขว่คว้ามาซึ่งความฝัน ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินมาจนถึงวันนี้...

แต่สิ่งที่ขาดหายไป ก็เป็นเรื่องสำคัญที่ผมไม่มีวันลืม

"เฮ้ย ฮิโรโตะ เราจะไปเป็นนักดนตรีด้วยกันนะเว้ย"

น้ำเสียงมุ่งมั่นของชายหนุ่มผู้ซึ่งเคยเล่นหัวกับผมเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าจริงจังอย่างที่ผมสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของเขา ฝ่ามือใหญ่แตะหลังศีรษะของผมด้วยความสนิทใจกันอย่างที่ผมไม่รู้สึกอะไร และผมก็ส่งยิ้มกลับไปให้เขาเหมือนทุกครั้ง ความมุ่งมั่นของเขาไม่ได้ต่างไปจากความต้องการทะยานมุ่งไปสู่ความฝันของผมเหมือนกัน

เราสองคนมีความฝันที่ไม่แตกต่างกัน

"นายอยากเป็นมือกีต้าร์เหรอฮิโรโตะ"

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูประหลาดใจไม่น้อย ในขณะที่ผมกำลังดีดกีต้าร์ตัวใหม่จากการทำงานพิเศษเก็บเงินหาซื้อมาได้โดยไม่ได้บอกเขา และผมก็รู้ว่าเพื่อนของผมคนนี้เขาอยากเป็นนักร้องนำ ผมไม่ตอบว่าไร ได้แต่ก้มหน้างุดดีดกีต้าร์ไปพลางแก้เขิน

ถ้าซักวันเราได้ตั้งวงด้วยกันขึ้นมา ผมก็จะเป็นมือกีต้าร์โดยที่เขาเป็นนักร้องนำ...

"นายมองอะไรอ่ะ หึ?"เพื่อนของผมเอ่ยถาม ในขณะที่ผมยืนเหม่อมองอะไรบางอย่างเพลินๆในวันว่างของพวกเรา
"ก็...มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย"ผมหันไปส่งยิ้มให้เขา ภาพวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าดูสดใสไม่ได้ต่างไปจากใบหน้าของเขาที่ยังคงยิ้มร่าเริงอยู่เสมอ
"ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเห็นตอนนี้น่ะ มันอาจจะหายไปในซักวันก็ได้นะ"
"เอ๋?"

เขาไม่ตอบอันใดกับประโยคที่ทำให้ผมถึงกับทำหน้างุนงง รอยยิ้มที่สดใสร่าเริงของเขายังคงไม่จืดจางหายไปไหน ภาพเบื้องหน้าที่ผมเห็นยังคงงดงามไม่ได้ต่างไปจากวิวทิวทัศน์ของธรรมชาติที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในตัวเมืองแบบนี้เลย อะไรๆก็ดูสวยงามไปหมดไม่ใช่เหรอ? ทั้งที่อะไรๆมันก็ราบรื่นเหมือนอย่างที่ผมและเพื่อนผมคนนี้กำลังตั้งใจจะทำความฝันให้เป็นจริงด้วยกัน ทั้งที่มันต้องเป็นแบบนั้น เรากำลังจะก้าวเดินไปด้วยกัน...

แต่ทุกอย่างมันกลับกลายเป็นเพียงความฝัน เหมือนอย่างที่เราทำได้เพียงแค่ฝันไปด้วยกันเท่านั้น

สายตาของผมยังคงทอดมองขึ้นไปที่ผืนแผ่นฟ้าผืนเดิม ความรู้สึกโศกเศร้าเปล่าเปลี่ยวคลุ้งเคล้าไปทั่วทั้งเส้นสายของถนนเบื้องหน้าจนรู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ แต่ทำไมถึงได้ไม่มีน้ำตาออกมาเลยก็ไม่รู้เหมือนกันสินะ บางทีผมอาจจะเข้มแข็งพอที่จะทำใจกับเรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแบบที่ผมไม่มีทางให้อภัย

โชคชะตาพรากความฝันไปจากเพื่อนของผม เหมือนๆกับที่ทุกวันนี้ผมไม่สามารถเดินร่วมทางฝันกับเพื่อนของผมคนนั้นอีกต่อไป

ท้องฟ้าที่ยังคงเป็นท้องฟ้า

ไม่ได้มีอะไรหายไปเสียหน่อย

<pที่หายไป...ก็มีแค่นายเท่านั้นเอง...

ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วกับความเลื่อนลอยที่ไร้จุดหมาย แม้จะเฝ้าภาวนาขอพรต่อพระจันทร์ที่เข้ามาแทนที่ความเจิดจ้าของแสงอาทิตย์แล้วมันก็ยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง หมู่ดาวยังคงเจิดจรัสด้วยตัวของมันเอง เปล่งปลั่งงดงามอย่างเฉิดฉายอยู่บนผืนแผ่นฟ้าที่มืดสลัว ผมยิ้มรับให้กับกลุ่มดาวสิงห์ที่ไม่มีวันหวนกลับคืนมา ภาพเบื้องหน้าที่อยู่ไกลโพ้น ผมไม่มีทางคว้ามันกลับคืนมาบนผืนแผ่นดินนี้อีกแล้ว เพื่อนของผมที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า พร่างพรายอย่างเริงร่าด้วยใบหน้าที่ผมระลึกถึงมันได้ดี...

"ฮิโรโตะ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้น่ะ"

น้ำเสียงของนักร้องนำที่ผมคุ้นเคยดี เอ่ยเรียกขึ้นด้านหลัง ทำให้ผมต้องรีบหันกลับไปด้วยความตกใจ ทั้งที่คิดว่าอยู่ในที่ๆไม่มีตามหาเจอ

"เอ๋? โช..."
"ใช่ ฉันเอง วันนี้พวกเราจะไปเดินช็อปปิ้งกันหน่อย ไปหานายที่ห้องก็ไม่เจอ แถมยังปิดมือถืออีก จะไปด้วยกันมั้ย"โชเอ่ยถามขึ้นอีก แต่อารมณ์ของผมในตอนนี้มันไม่อยากจะเที่ยวเล่นที่ไหนทั้งนั้น

"อ้าว อยู่นี่เองเหรอ ฮิโรโตะ เฮ้ย ไปช็อปปิ้งกันเถอะ วันว่างๆแบบนี้น่ะ"เสียงอีกคนดังขึ้น ผมเอียงคอหันไปมองด้านหลังของโช ปรากฏเรือนร่างหัวหน้าวงอันคุ้นเคย
"นาโอะ"
"ไง ไอ้เตี้ย มาทำไรแถวนี้เนี่ย"
"อ้าว อยู่นี่เอง ฮิโรปอน"
"โทระ...ซางะ"น้ำเสียงของผมมั่นเริ่มสั่นเครือขึ้นมา น้ำตาที่คิดว่าไม่มีจะไหลมันปริ่มขึ้นรอบดวงตาจนแทบมองเพื่อนทั้งห้าของผมได้ไม่ชัดเจน ผมไม่ได้เศร้าหรือเสียใจอะไรหรอก และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันถึงได้รู้สึกว่าอยากร้องไห้มากกว่าเมื่อกี้เสียอีก

เพื่อนที่แสนดีทั้งสี่ของผม...

"ไปเที่ยวกันดีกว่า เรื่องราวในอดีตน่ะ เก็บไว้ในความทรงจำที่ไม่มีวันลืมเลือนก็แล้วกัน"ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกในแบบของนักร้องนำ ผมยกมุมปากขึ้นคลี่รอยยิ้มจางๆ ทั้งที่ผมยังไม่ได้เอ่ยอะไรแต่กลับรู้สึกได้ถึงความโศกเศร้าที่อยู่ในใจของผม
"ช่ายแร้ว~ อย่าคิดมากน่า ฮิโรปอนที่ต้องคิดน่ะ เรื่องปัจจุบันต่างหาก"ซางะเอ่ยขึ้นบ้าง ใบหน้าหล่อเหลาฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
"นั่นซี่ ฉันหิวแล้ววว"
"ไปกันรึยัง ก่อนจะดึกไปกว่านี้แล้วพากันง่วง เที่ยวไม่สนุกนะ"โทระว่าพร้อมกับเดินเข้ามาโอบไหล่ผม ใบหน้าของผมหันไปมองได้แผ่นอกของเขาพอดี พี่ชายร่างสูงมือกีต้าร์เหมือนกันกับผม ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเราไม่มีอะไรเหมือนกันซักอย่าง

"ขอบคุณนะ ทุกคน"

ก่อนที่จะรู้สึกว่าน้ำตามันจะเริ่มกลั้นไว้ไม่ได้ ผมเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมาเบาๆ แม้ไม่รู้ว่าจะมีใครได้ยินหรือเปล่า วงแขนของพี่ชายร่างสูงของผมพลันโอบเรือนร่างของผมเข้าไปในอ้อมอก และมันก็ทำให้ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆ ใบหน้าของผมซุกแนบลงบนแผ่นอกหนานั้นพร้อมกับปล่อยให้หยดน้ำมันรินไหลออกมา สิ่งที่มีความหมายสำหรับผมมันคือ มิตรภาพที่ยั่งยืน และสิ่งที่ไม่มีวันจางหาย คือความรักและความผูกพันที่มันยังอยู่ตลอดไป

เพื่อนของผมที่ล่องลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องบนกลายเป็นหมู่ดาวสิงห์ที่เจิดจรัส เขายังคงอยู่ที่นั่นใช่ไหม

เขาจะเฝ้ามองผมอยู่รึเปล่าที่ตอนนี้ผมเดินทางมาถึงความฝันได้ด้วยตัวของผมเองแล้ว

พร้อมๆกับเพื่อนอีก 4 คนที่เติมเต็มให้ชีวิตของผมทุกวันนี้มันมีความสุขอย่างที่ไม่ต้องการอะไรอีก

วงของผม เพื่อนของผม และความฝันของผม มันคือความจริงที่ไม่มีวันจืดจาง

และท้องฟ้าผืนเดิมที่ผมจะยังคงจ้องมองอยู่อย่างนั้นตลอดไป...

22/11/0/2007