เสน่ห์รักลวงโลก 5 (end)

"โทร้าาาา"
"อะไรเฟ้ยยยยยย!!!"มันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ เรียกอยู่ได้ คนจะแอบมองน้องปอนที่ตอนนี้หายไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย!!
"ฉันชอบนายยยยยยยยย"

เฮือกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!

นั่นมันคำพูดอะไรกัน!! และนั่นแหละคือสิ่งที่ไม่ได้อยากได้ยินที่สุดในชีวิตจากปากไอ้โชคนเพี้ยนนั่น อีแบบนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว ยาเสน่ห์นั่นมันชักจะรุนแรงเข้าไปทุกชั่วโมงยาม ไม่ทราบว่ามันพอจะมียาอะไรต้านทานมันได้บ้างม้ายยยยย ในขณะที่คิดหาหนทางรอดก็ได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้ซาบซึ้งไปกับคำพูดนั้นซักนิด พ่อเสือแม่เสือ ช่วยหนูด้วยยยยย

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"และในขณะที่ตั้งสติได้อีกครั้ง ก็กรีดร้องขึ้นมาสุดประสาทเสียง ก่อนจะเริ่มก้าวขายาวๆนั่นออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต

แต่...ใช่ว่านายโชจะขาสั้น แถมยังรู้ทันซะด้วยแหน่ะ ไอ้หน้าหวานออกวิ่งตามด้วยแรงที่มีอยู่ล้นพ้น ก่อนจะคว้าเข้าให้ที่ลำแขนใหญ่ของคนร่างสูง

"ม่ายยยยย ปล่อยช้านนน ม่ายยยย ม่ายยยยย"ราวกับโดนผีกระหังกระชากแขน ทั้งกรีดร้องทั้งดีดดิ้น โวยวายแทบจะบ้าตายให้รู้แล้วรู้รอด
"ทำไมล่ะ ฉันชอบนายนะ"
"ม่ายยยยย ข้าไม่ชอบเอ็งโว้ยยยยยยย"
"แล้วเอ็งชอบใครล่ะโว้ยยยยย"
"ข้าชอบปอนโว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!"

ลำแขนใหญ่ถูกปล่อย พร้อมกับเรียวมือที่ละจาก...ความมืดที่อยู่รอบด้าน ทำให้มองเห็นเพียงร่างของคนที่ยืนอยู่ใกล้โดยไม่ได้รู้เลย ว่าห่างไกลออกไปอีกเพียงนิดภายใต้หลังโขดหินที่อยู่บนผืนหาดทราย มีอีกสามชีวิตนั่งมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่อย่างเมามัน...

"อะไรนะ..."นาโอะทำเป็นถามย้ำอีกครั้ง ทั้งที่เมื่อกี้พี่เสือก็ตะโกนออกมาซะลั่นทะเล
"เอ่อ..."น้องปอนพูดไม่ออก ไม่เคยจะรู้เลยว่ามันเป็นแบบนั้น ไม่รู้ว่าซื่อ หรือไร้เดียงสาจัด
"พูดออกมาซะแล้ว..."ซางะแอบยิ้มอยู่คนเดียวได้อีก แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าโชจะทำยังไงต่อไป

ทั้งสองร่างสูงยังคงนิ่งเฉยต่อกัน ใจหนึ่งของโทระก็อยากรู้ว่าที่พูดออกไปแบบนั้นจะมีผลอะไรกับยาเสน่ห์ในตัวโชมั้ย...อีกใจหนึ่งก็เสียวว่าปอนจะได้ยินหรือเปล่า...ถ้าได้ยินล่ะก็อายแน่ๆ จะว่าไปแล้ว บอกไอ้โชไปแล้วแบบนี้ ก็แอบอายเหมือนกันนะเนี่ย ที่จริงแล้วมันหลุดปากไปเอง

"ได้ยินรื้อออยางงง ปอนนน แอบอยู่ตรงหนาย ออกมาได้แว้ววว"แต่แล้วพี่โชก็ตะโกนออกมาท่ามกลางความมืด
"ห่ะ?"พี่เสือทำหน้างง แต่ในอีกใจเริ่มหวั่นว่าโชพูดเรื่องอะไร แถวนี้มีปอนอยู่ด้วยเหรอ
"ออกมาเท้อ เลิกแอบดูได้แล้ว"พี่โชยังคงตะโกน สายตามองออกไปซะถูกจุดเลยนะว่าสามคนนั้นนั่งแอบดูอยู่ตรงหลังโขดหินไหน
"นี่มันอะไรกันอ่ะ โช"พี่เสือเริ่มว้าวุ่นใจ คำพูดที่บอกออกไปเมื่อครู่ ไม่ได้หวังจะให้ปอนได้ยินเลยซักนิด
"อะไรล่า...นี่ฉันต้องลงทุนขนาดนี้ก็เพื่อนายเลยนะเนี่ย"
"ห่ะ?"
"ฉันเป็นเพื่อนที่แสนดีจะตาย"
"ห่ะ????"พี่เสือยังคงงงได้อีก แต่ในขณะเดียวกัน น้องปอนก็เดินออกมาจากซอกมืดนั่นเพราะถูกไอ้หนุ่มหน้ากลมกับไอ้ร่างบางดันออกมา

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ใบหน้าหล่อเหลาในเงามืดกำลังกลายเป็นสีแดงด้วยความเขินจัด ที่น้องปอนเดินออกมาให้เห็นซึ่งๆหน้า แล้วอีท่าทางแบบนี้มันต้องได้ยินแล้วแน่ๆเลย ไอ้คำพูดที่ไม่อยากบอกที่สุดนั่นน่ะ ได้ยินไปแล้ว ว แอ้ว ว วแอ้ว ว วว

"ไอ้โชววววววววววววววววววววววววววววววววว"พี่เสือร้องขึ้นลั่นพร้อมทำท่ากระโดดเข้าทำทีจะหักหนวดหมึกให้ลงไปนอนแดดิ้นก็ไม่ปาน ทว่าร่างหมึกผู้เชียวชาญหักหลบเลี้ยวได้อย่างไวว่องราวกับรู้ทัน

"แผนบรรลุ ทีนี้ก็ไปเคลียร์กันเองละกันนะ"นายโชยังติดท่าสะดีดสะดิ้ง ยกมือขึ้นมาปัดผมแล้วเดินบิดตูดจากไป หายไปในความมืด หลงเหลือเพียงหน้าโง่ๆของคนงงๆสี่คนที่เหลืออย่างไม่รู้เรื่องราวว่านี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับนายโช แล้วยาเสน่ห์ล่ะ?

"หรือว่า นี่มันเป็นแผนของนายห๊ะ ซางะ!! นายร่วมมือกับมันแกล้งฉันใช่ไม๊"นายโทระหันไปพาลไอ้ร่างบางที่ยังทำหน้างงพอกัน
"เฮ้ย! ฉันไม่เกี่ยวนะเว้ย!"นายซางะที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหรอก แค่เห็นว่ามันสนุกดีที่ได้เห็นโทระปั่นป่วนเท่านั้นเอง
"หรือว่านาย ไอ้หมีผีบ้า ทำเป็นนิ่งที่แท้แล้ว..."
"ไม่ใช่โว้ย!"

ป๊าบ!!! เจอสหบาทาพี่หมีพุ่งใส่เข้าให้ โทษอะไรไปเรื่อยแล้วโทระในตอนนี้ สติเหมือนจะแตก มองหน้าน้องปอนก็ไม่ติด ที่จริงแล้วมันเขินจัดจนอยากมุดกลับบ้านเกิดไอ้โชไปพลางๆเลยทีเดียว

เอาล่ะสิ...เดินหนีไปกันหมดแล้ว ด้วยความงอนที่โดนไอ้เสือพาล ทั้งซางะนาโอะย่ำเท้าเดินตามกันไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้แหล่ว ก็เหลือแต่น้องปอนที่ยังทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้แน่ชัดว่านี่มันเรื่องอะไรกันหว่า? แล้วจะทำยังไงกับได้พี่เสือที่โดนสองขาคู่นาโอะนอนจมกับกองทรายนี้ดี...

"เอ่อ...คือ"ปอนเกริ่นขึ้นมาก่อน ในใจหนึ่งก็อยากเดินตามเพื่อนทั้งสองไป หรือจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เสือที่กำลังเจ็บปวดรวดร้าวระบมอยู่ทรวงในดี -*-
"ก็...มันก็...ตามนั้นแหละ...ฉันชอบนาย"โทระเอาหนวด เอ๊ย นิ้วจิ้มผืนทรายพลางบอกรักไป ใบหน้าหล่อเหลานั้นอยากเอาซุกกองทรายเพื่อหลบซ่อนความอายเสียเหลือเกิน...

บรรยากาศดูโรแมนติกเป็นบ้าถ้าน้องปอนไม่ทำหน้าเหวออยู่ พี่เสือช่วยเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าอันสะพรึงของน้องปอนก่อนค่อยเขินต่อไปเถอะ...แต่ว่าแต่ แต่ว่า...แล้วตกลงเรื่องมันเป็นไงมาไงล่ะเนี่ย?

"อ้าว มานั่งเปลี่ยวอะไรตรงนี้ อย่าบอกว่าอกหักน่ะ?"ซางะทำทีแซวพ่อโชที่เดินปลีกวิเวกมานั่งซดน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋(เอามาด้วยเรอะ?)อยู่ริมหาดทรายที่ห่างไกลออกไป
"อกหักบ้าไร นี่ยังเชื่อเรื่องยาเสน่ห์บ้าบอนั่นอยู่เหรอ?"...โอ้ มันช่างน่าประหลาด ทั้งซางะและนาโอะสะดุ้งโหยงที่อยู่ๆก็กลับมาได้ยินน้ำเสียงแมนเข้มเต็มร้อยของพี่โชซะได้
"เอ๋?? นายรู้เรื่องนี้ได้ไงน่ะโช"ซางะทำตาโต ทึ่งที่เรื่องที่เขาคิดว่ามันลับสุดยอดกลับหลุดไปซะได้
"แหม มันน่าน้อยใจไม๊ล่ะ ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมานาน แต่กลับถูกหาว่าไม่สนใจบ้างล่ะ เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เรื่องมั่งล่ะ ไม่เคยจะรู้อะไรเล้ย ฉันน่ะรู้เรื่องของทุกคนหมดนั่นแหละ แค่ไม่พูดเท่านั้นเอง"พ่อโชพร่ำบ่นพลางซดน้ำเต้าหู้เข้าปากไม่ยั้ง
"เอ๋??"งงได้อีก
"ฉันรู้ว่าเจ้าโทระมันชอบอะไร คิดอะไร แล้วเป็นคนยังไง แล้วพอดีบังเอิญฉันไปได้ยินเรื่องยาเสน่ห์ของนาย ก็คิดแล้วว่าไร้สาระตายห่า ของแค่นี้พูดๆไปซะก็สิ้นเรื่อง ตอนนายเผลอก็เลยทำเป็นวิ่งเข้าไปรับแทน อยากรู้เหมือนกันว่าฉันจะหลงรักไอ้บ้าเสือนั่นมั้ย"พี่โชว่าต่อ ทุกคนกำลังตั้งใจฟังใจจดใจจ่อ
"แล้ว...มันได้ผลไม๊อ่ะนายไม่ได้ชอบมันหรอกเหรอ?"ซางะยังลุ้นๆในสรรพคุณยาที่ตัวเองซื้อมา หวังซักนิดว่าไม่ได้โดนหลอกหรอกม้าง
"ไม่ได้ชอบโว้ย...ชอบไอ้เสือ ฉันไปนอนดิ้นตายหน้าโรงบาลบ้าดีกว่า...ก็แค่อยากจะช่วยในฐานะเพื่อนเท่านั้นเอง เลยทำเนียนไปงั้น แต่มันก็ได้ผลใช่มั้ยล่า เจ้าเสือยอมพูดออกมาแล้ว"
"เปลืองตัวนะเนี่ย"
"ฮ่าๆ ก็บอกแล้ว ใครว่าฉันไม่สนใจเพื่อน"
"แต่ก็น่าเสียดายจัง ซื้อมาตั้งหลายบาท ใช้ไม่ได้หรอกเหรอเนี่ย"ซางะส่ายหัว ยาเสน่ห์นั่นมันลวงโลกจริงๆสินะ
"เออ! แล้วตอนนี้สวีทหวานแหววกันไปถึงไหนแล้วเนี่ย"พี่โชกระหยิ่มยิ้ม พลางทำตาเจ้าเล่ห์ทำทีจะไปแอบดูสองคนนั้น
"เออ ว่าแต่นายไม่ได้ชอบปอนเหรอ?"นาโอะถามขึ้นบ้าง พอดีอยากมีบทบาท
"หือ? เปล๊า...ฉันไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น ฉันรักแฟนเพลงของฉันที่สุดในโลกอยู่แล้ว"...(จริงเหรอ กริ๊ดดดดดพี่โชน่ารักที่ซู๊ดดดด)
"ว่าแต่...นั่นมันอะไรน่ะ..."

"ม่ายยยยยยยยยยย"
"ปอนนนน รอก๊อนนนน ฉันชอบนายจริงๆๆๆน๊าาาาาาาาา"
"ม่ายยยยยยย"

ไอ้เสือสูงโย่งกับไอ้หอยฟันเหยินกำลังวิ่งไล่จับกันหรืออย่างไร หลังจากบอกรักกันเมื่อซักครู่แล้วน้องปอนยิ่งสะพรึงเข้าไปกันใหญ่ ใบหน้าน้อยๆกับปากห้อยสั่นระริกราวกับหวาดผวา เพราะตลอดมาไม่เคยจะคิดเลยแม้แต่เศษเสี้ยวของหัวใจว่าพี่เสือจะมีเยื่อใยเช่นนี้ ตลอดมาก็คิดแค่พี่ชายเท่านั้นเอง ก็เลยยังเกิดอาการรับไม่ค่อยได้นิดนึง...วิ่งหนีไปซะแล้ว

"อ้าว...มันไม่ได้ผลหรอกเหรอ?"พี่โชทำหน้าเสียดายจับจิตอุตส่าห์เปลืองตัวซะขนาดนั้น แค่ทำให้พี่เสือได้พูดออกมา แต่ก็ไม่ได้ทำให้น้องปอนชอบกลับซักหน่อยสินะ
"ซะงั้น..."พร้อมใจกันพูดออกมาอย่างไว้อาลัยให้แก่พี่เสือ

เพราะฉะนั้น บทสรุปของเรื่องนี้...

...ฉันอยากคู่เธอ แต่เธอไปคู่ใคร แล้วไอ้บ้าที่ไหนมาคู่กับฉัน แต่แล้วก็ไม่มีใครได้กัน จบเห่กันเลยเอย...

(จบบริบูรณ์)

The end