เสน่ห์รักลวงโลก 3

พี่เสือเคยคิดว่า...เขาจะไม่มีวันชอบไอ้บ้าโชเด๊ดดดดขาด!

แล้วก็ยังมั่นใจด้วยว่า ไอ้คนอย่างโชมันไม่มีทางมาชอบเขาด้วยเช่นกัน!!

ใช่แล้ว มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้เด็ดขาด ในเมื่อเขากับโชคบกันมายาวนานขนาดที่ไม่มีวันจะได้ลึกซึ้งอะไรกันขนาดนั้นอีกแล้ว อีกอย่างเค้าก็ไม่ได้ชอบคนอย่างโชด้วยที่ถึงจะร่าเริงบ้างบางที แต่มันไม่ได้ดูน่ารักเลยสำหรับเขา มันออกจะกวนตีนอีกทั้งยังวอนส้นเท้าเสียมากกว่า ก็เค้าน่ะชอบคนตัวเล็กๆ น่ารักๆ แล้วก็ไฮเปอร์หน่อยๆ ซึ่งเจ้าโชดูเหมือนจะเคยรู้เสป๊กของเค้าแล้วนี่หน่า ถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าเขาน่ะมองใครเป็นพิเศษรึเปล่า...แต่ถ้าหากเจ้าโชมันมาชอบเขาเข้าจริงๆ จากยาเสน่ห์ที่เหมือนจะไม่ลวงโลกซะแล้วสิ...

"แล้วไม่ต้องไปส่งปอนเร๊อ..."โทระทำทีถาม เพราะปกติหลังเลิกงานแล้ว นายโชจะต้องไปส่งน้องปอนเสมอ
"ไปสิ ก็ปอนก็ไปด้วยเหมือนกัน"
"อ่ะ..."พี่เสืองงสิครับพี่น้อง แล้วจะชวนเขาไปด้วยทำไมล่ะเนี่ย
"ฉันชวนซางะกับนาโอะแล้วด้วย เย็นนี้เราจะไปกินข้าวด้วยกันทั้งวง"
"อ่ะ..."ได้แต่ออกเสียงด้วยความงุนงง ไอ้เขาก็นึกว่านายโชจะชวนเขาไปกินข้าวสองต่อสองซะแร้ว แอบหวั่นใจไว้นิดนึงแล้วเชียว แต่ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ไม่เป็นไรสินะ ไปกันทั้งวงก็ดีหน่อย มันทำให้โทระโล่งใจขึ้นมานิดหน่อยแล้วว่า บางทีมันอาจจะไม่เกี่ยวกะไอ้ยาเสน่ห์นั่นก็ได้ มันคงไม่ได้ผลจริงๆน่ะแหละ

ฟู่ว...แอบโล่งใจได้นิดหน่อย พลางหันไปยิ้มกับซางะที่ดูเหมือนจะรู้เรื่องไปกินข้าวด้วยกันทั้งวงแล้ว...

ไม่รู้ว่ามีเทศกาลอะไรเป็นพิเศษ แต่โชก็ชวนทั้งวงมาทำหม้อไฟที่บ้านของโชเองอย่างเอิกเกริก และในระหว่างทางก็แวะซื้อข้าวของที่ซุปเปอร์กันให้ควัก
โทระแอบสะดุ้งเป็นทีๆ ที่โชเดินมาหาตนแล้วถามว่าจะซื้อไอ้นั่นไปด้วยดีไม๊ กินไอ้นี่ด้วยไม๊ ทั้งที่ปกติแล้วโชมันอยากจะซื้อจะทำอะไรก็ไม่เคยจะมาถามเขาก่อนเลยนี่หน่า ไม่เพียงเท่านั้นเขายังรู้สึกเหมือนว่าน้ำเสียงที่โชมันใช้พูดกับเขามันแปลกๆไป จนจะเรียกได้ว่า...ไอ้โชแอ๊บแบ๊ว...

แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ในตอนนี้แต่ละคนก็ยังคงดูเป็นตัวของตัวเองดี จนกระทั่งมาถึงที่บ้าน

น้องปอนกับพี่โชรวมทั้งนายนาโอะ ช่วยกันจัดเตรียมในส่วนของอาหารอยู่ในครัว ส่วนนายซางะและนายโทระกำลังเตรียมพวกข้าวของ หม้อไฟอะไรกันทั้งหลายอยู่ด้านนอก เป็นช่วงเวลาเหมาะเจาะที่โทระจะระบายความในอะไรบางอย่างให้ซางะได้ฟังถึงเรื่องยาเสน่ห์นั่น จริงอยู่ว่ามันอาจจะไม่ได้ผลหรอก เพราะมันก็ดูเหมือนเป็นแค่หยดน้ำธรรมดานี่เอง แต่การกระทำของโชเมื่อครู่มันก็ดูแปลกๆไปนิดนึง บางทีอาจจะไม่มีอะไรก็ได้มั้ง...อาจจะแค่ดีใจออกนอกหน้าที่ได้มาด้วยกันทั้งวง...ใช่ มันต้องเป็นแบบนั้นสิ

"โอเค เรียบร้อยยางงง"โชตะโกนลั่น หลังจากยกอาหารออกมาหมดแล้ว และหม้อไฟก็เตรียมเปิดเรียบร้อย ก่อนจะจ้วงตะเกียบไปที่เนื้อ ผัก ปลาหมึก ปลานั่น ปลานี่ สุมรวมเข้าไปในหม้อไฟพร้อมกัน แล้วนั่งรอให้สุก...

"อิตาดาคิม้าสสส"ทุกคนเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน หลังจากเปิดฝาหม้อแล้ว และเริ่มโซ้ยกันในทันใด
"ร้อนๆๆ"พี่เสือร้องขึ้นอย่างลืมตัว เพราะเผลอยัดปลาหมึกเข้าปากเร็วไปหน่อย
"จะรีบไปไหนโทระ เรายังอยู่กันอีกนาน เป่าก่อนก็ได้"แล้วเป็นนายโชที่พูดแทรกขึ้นมา พลางหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยน แทนที่จะรู้สึกดี พี่เสือกลับขนลุกวาบซะงั้น
"เอ่อ..."ซางะกำลังอึ้งในท่าทีโช มันแปลกๆจริงๆด้วยนะเนี่ย

ว่าแล้วพี่โชก็คีบปลาหมึกขึ้นมาตัวนึง พลางเอามาจ่อที่ริมฝีปากบึนๆของตัวเองก่อนจะบรรจงเป่ามันเบาๆพอให้หายร้อน ก่อนจะยื่นไปที่ถ้วยของโทระ

นั่นไม่ใช่แค่ซางะแล้ว แต่ทุกคนกำลังตื่นตะลึงในท่าทีของโช...

"นี่คงไม่ร้อนแล้ว"ยังมีเอ่ยแนบท้าย ใบหน้ายังคงยิ้มหวานไม่เลิก

ทำเอาซางะอดคิดไม่ได้ว่ายาเสน่ห์มันเพิ่งจะออกฤทธิ์หรืออย่างไร ซวยแล้วสิ...

แล้วพี่เสือล่ะ จะทำเยี่ยงไร ในตอนนี้ทำอะไรไม่ได้หรอก ก็คงได้แต่น้อมรับไอ้หมึกตัวนั้นมาด้วยความไม่เต็มใจ ปล่อยให้มันนอนตายอยู่ในถ้วยของตัวเองอย่างจำยอม พลางคิดว่าถ้าหากได้รับมาจากน้องปอนจะดีใจกว่าประมาณร้อยสิบห้าเท่า แต่ตอนนี้มันหดหู่ติดลบสองร้อยเท่ากันเลยทีเดียว

"อันนี้ก็อร่อยนะ ตั้งใจซื้อมาให้นายเลย"แล้วก็เป็นนายโชอีกที่พูดขึ้นมา ไม่พูดเปล่ามันยื่นตะเกียบไปคีบลูกชิ้นปลาแต่งเป็นหน้าวัวสีชมพูขึ้นมา แล้ววางเข้าไปในถ้วยของโทระอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เห็นแล้วมันก็ควรจะซึ้งใจใช่ไหมล่ะ ถ้าหากไม่ใช่โชนะ...แต่ตอนนี้โทระกำลังกลัว...จะตายห่าอยู่แล้ว

ดูเหมือนซางะจะรู้ว่าตอนนี้โทระกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดแบบสุดๆ แม้ภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาจะเก็บอารมณ์ได้อย่างนิ่งเฉย แต่ดูเหมือนตอนนี้จะหน้าซีดเซียวราวกับคนอยากยาก็ไม่ปาน...ในกรณีนี้คงจะเป็นขยาดยา...เสน่ห์

"เอ้อ ใช่ วันนั้นที่ฉันไปเมืองไทยน่ะ ฉันเจอช้างตั้งหลายตัวแหน่ะ"ซางะทำทีเล่าเรื่องอื่นขึ้นมา เพื่อกลบเกลื่อนท่าทีของโช และเผื่อจะทำให้พี่เสือรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย และดูเหมือนนาโอะก็จะเข้าใจแล้ว ก็เลยเออออไปด้วยอย่างงั้นแหละ ก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรหรอกแต่ก็ดูออกว่าโทระกำลังสะพรึงกับท่าทีของโช แต่น้องปอน...ไอ้ตัวต้นเหตุก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย

ทุกอย่างผ่านไปอย่างหวาดผวาสำหรับพี่เสือ ที่คอยแต่จะขนลุกทุกครั้งที่นายโชพูดด้วย แม้ว่าจะเคยหวังให้พูดไพเราะเสนาะหูหน่อยซักครั้ง แต่ก็ต้องไม่ใช่ในกรณีที่โดนยาเสน่ห์แล้วแบบนี้! ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องยาเสน่ห์ค้ำหัวอยู่ตอนนี้ เขาต้องคิดว่านายโชผู้นี้มันบ้า...มันบ้าไปแล้วแน่ๆ!คอนเฟิร์ม!

"กินกันนานจริงๆ สี่ทุ่มแล้วแฮะ จะกลับกันยัง หรือจะอยู่เล่นห้องฉันก่อน"
"กลับ!!"อันที่จริงก็ไม่ได้อยากจะตอบคำถามใดๆของโชหรอก แต่พอดีมันเป็นคำพูดที่อยากได้ใช้ ก็เลยรีบตอบไปทันควัน
"จะรีบกลับไปไหนอ่ะ โทระ ฉันอุตส่าห์มีดีวีดีที่อยากดูกับนายสองคนอยู่เชียว"

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

อยากจะกรีดร้องอยู่หรอกนะ แต่ก็ทำได้แค่กล้ามเนื้อบนหนังหน้ากระตุกด้วยความหวาดผวา นั่นมันคำพูดอะไรกัน!! ที่ทำให้ขนลุกวาบได้ถึงเพียงนี้ ปกติแล้วถ้าไม่ผลักไสไล่ส่งก็ไม่ใช้ให้ไปล้างจานไม่ใช่หรือไง แต่นี่จะเอาดีวีดงดีวีดีมาดูด้วยกัน จะบ้ารึเปล่า เผลอๆจะเป็นหนังอย่างว่า เกิดไอ้บ้านั่นเกิดอารมณ์ขึ้นมาแล้วทำมิดีมิร้ายเขาล่ะ!! เขามิต้องเสียสาวเพราะไอ้ยาเสน่ห์บ้าๆนี่หรือไง (ไปกันใหญ่แล้วพี่เสือ)

"ดีวีดีอะไรอ่ะโช ทำไมต้องดูกับโทระสองคนด้วยอ่ะ"จะไร้เดียงสาไปไหนน่ะปอน ทำเป็นถามเข้านั่น
"ความลับน่ะ ฉันกับโทระเท่านั้นที่รู้"โชทำยิ้มเล็กยิ้มน้อย ในขณะที่ไอ้พี่เสือกำลังยืนส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความปฏิเสธสุดฤทธิ์ว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับมันด้วยเลย
"อะไรกัน ชอบมีความลับกันสองคนนะ จำไว้เลย"ยังทำเป็นงอนเป็นเด็กๆอีก ได้ข่าวว่ายี่สามแล้ว แต่ก็นั่นแหละ ไอ้พี่เสือยังส่ายหัวไม่เลิก ถ้าหากตะโกนออกไปได้อย่างไม่เกรงใจคงจะบอกไปแล้ว 'ตูไม่เคยมีความลับอะไรกับม้านนนนนน' แต่ก็นะ หลายคนเข้าใจไปแบบนั้นเพราะไอ้ความที่เป็นเพื่อนกันมายาวนานนี่แหละ มันน่าเศร้าไม๊นะ...

"เอาล่ะๆ พอดีฉันมีธุระกับโทระต่อน่ะ คงอยู่ด้วยไม่ได้สินะ โทระ"ซางะรีบเอ่ยขัดขึ้นมาก่อนจะเห็นโชใช้มารยาที่คาดไม่ถึง รั้งตัวโทระไว้อีก
"ใช่ๆ อยู่ไม่ได้หรอก"ได้ทีรีบเสริมทันที
"ว้า น่าเสียดายจัง งั้นไม่เป็นไร ไว้คราวหน้าก็ได้"ยังคงทำทีมีหวัง ยิ้มหวานหยาดเยิ้มอีกต่างหาก
"งั้นเราก็กลับกันเถอะ"แล้วซางะก็รีบลากแขนไอ้พี่เสือออกไปจากห้องนายโชทันที พลางคิดทิ้งท้ายว่า มันไม่มีคราวหน้าหรอกเว้ย จะวันหน้าหรือชาติหน้า ก็จะไม่มีทางอยู่กับไอ้โชสองต่อสองแว้วววว หวาดเสียวเหลือเกิน!!

แล้วมันเป็นความผิดของใครเนี่ย?

"เพราะนายน่ะแหละ ซางะ เอายาบ้าอะไรมาให้ฉันเนี่ย!"นั่น เริ่มโทษกันเองซะแล้ว
"เอ้า ก็แล้วใครใช้ให้สะเพร่าเล่า ไม่ดูตาม้าตาเรือสาดไปเรื่อยอ่ะ"เถียงกลับอย่างไม่ยอม แน่ล่ะก็ไม่ผิดนิ
"ก็นายบอกจะดูต้นทางให้ไม่ใช่เหรอไง แล้วปล่อยให้โชหลุดมาได้ไง!"นั่น จะโยนความผิดให้อีก
"ก็ช่วยแล้ว แต่ไม่รู้ไอ้บ้านั่นมันไปตอนไหน แล้วฉันก็กำลังช่วยนายอยู่นี่ไง ยังจะมาโทษกันอีก!"เอาล่ะสิ เริ่มไม่พอใจแล้ว
"ก็นี่มันนรกชัดๆๆๆ ไอ้บ้าโชมันชอบฉันแล้วแน่ๆเลย จากยาเสน่ห์งี่เง่านั่น!"
"อย่าเพิ่งใจร้อนไปเลยน่า บางทีมันอาจจะมีอะไรอยู่ก็ได้ นายอย่างเพิ่งโวยวายอะไรไป เล่นไปตามเกมของโชก่อน แล้วฉันจะคอยขัดให้"
"ไม่อ๊าววววว เล่นไปตามเกมไอ้โชงั้นเรอะ ไม่อ๊าวววว"แทบจะดิ้นตาย ถ้าหากนายโทระต้องเออออไปตามไอ้โชผีบ้านั่น
"เชื่อฉันเถอะน่า!!"

ป๊าบ!! แถมท้ายด้วยการตบเข้าที่แผ่นหลังอย่างแรงเพื่อเพิ่มความเชื่อมั่น! นั่นแหละ ไหนๆก็คอยเป็นเพื่อนที่คอยรับฟังทุกสาระปัญหาของพี่เสือมาโดยตลอดอยู่แล้ว ช่วยแก้ไขได้บ้างบางครั้ง แล้วจะช่วยอีกซักครั้งจะเป็นไรไป จะได้ผลหรือไม่ได้ผลอย่างไรนั้นก็ต้องว่ากันต่อไป...

To be continue...