เสน่ห์รักลวงโลก 2

Image

เสน่ห์รักลวงโลก 2

2017-09-27 09:43:07

article-fic

 

เสียงทักทายในยามอรุณของวันใหม่ดังขึ้นเป็นประจำเหมือนทุกวัน ทุกคนเดินเข้าตัวบริษัทอย่างจริงจังและเร่งรีบมันก็เป็นเหมือนปกติน่ะแหละ แต่ก็น่าจะรู้นะว่าใครที่มันดูผิดปกติไป นอกจากใบหน้าที่หล่อเหลามันจะโดดเด่นอยู่แล้ว สูงก็สูงเป็นจุดเด่นจนหัวแทบจะติดเพดาน(อันนี้เว่อร์ไป) แล้วยังกระแดะทำท่าเหนียมอายแลดูขัดหูขัดตาเป็นที่น่าสังเกตเข้าไปอีก...ที่สำคัญมันมีคนแอบจับผิดเจ้าเสือตัวนี้อยู่ด้วยแหน่ะ

"มันเป็นอะไรของมัน"เสียงรำพึงรำพันกับตัวเองด้วยความใคร่รู้ แอบสังเกตมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าทำไมท่าทีเจ้าเสือนั่นดูลับๆล่อๆ สายตาสอดส่องรอบข้างราวกับดูลาดเลาอีกต่างหาก
"ได้ยินว่าซางะจะเอาของมือสองมาขาย"พ่อหัวหน้าวงว่าขึ้น ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับที่โชกำลังสนใจอยู่เลย
"แล้วยังไงฟะ"โชว่าอย่างอารมณ์เสีย แทนที่จะได้รับคำตอบดีๆ แต่ไอ้หัวหน้าวงแม่งไม่เคยสนใจไรเลย
"ฉันก็จะใส่เสื้อผ้าของซางะไม่ได้อีกแล้ว เฮ้อ..."บ่นพลางเดินกินขนมปังไปพลาง เดินไปตามทางของตัวเองเถอะนะนาโอะ

"อ๊ะ โทระ...ปอนมาแล้ว"ต้นทางแอบเดินมากระซิบที่ร่างใหญ่ หลังจากแอบมองอยู่ตรงระเบียง น้องคนน้อยมาสายเพราะแอบไปปรึกษาหมอเรื่องจะจัดฟันที่พักนี้มันกระทบไมค์บ่อยเหลือเกิน
"อ่าฮะ"พี่เสือรับคำ พร้อมกับล้วงเอาของสำคัญในกระเป๋ากางเกงตัวเอง
"เดี๋ยวพอปอนเดินมาทางนี้นะ ฉันจะเบี่ยงเบนความสนใจคนอื่นมาทางนี้ แล้วนายก็เดินไปหาปอน แล้วก็สาดแม่งเลย"
"โอเค...ตามนั้น"พี่เสือรับคำอย่างรู้สึกตื่นเต้น เกิดมาไม่เคยทำเรื่องพิศวงแบบนี้มาก่อนเลย แต่ก็ต้องลองดูวะ เป็นถึงของดีจากเมืองไทย แต่จะได้ผลจริงรึป่าวก็ไม่รู้

ตอนนี้ก็นั่งเค้าดาวน์กันได้เลย...สาม...สอง...

เสียงฝีเท้าของมดตะนอยฟันยื่นเริ่มเข้ามาใกล้ห้องทำงานห้องนี้เข้าเรื่อยๆ พร้อมกับความตื่นเต้นของใครบางคน...

จังหวะนั้นเอง พ่อซางะก็เริ่มหันเหความสนใจของคนอื่นด้วยการตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกหาลูกค้ามาซื้อของมือสองที่ตัวเองใช้แล้วมาขายต่อ มันได้จังหวะที่น้องปอนเปิดประตูเข้ามาพอดี และทุกคนก็ไม่มีใครสนใจมดตะนอยตัวจ้อยที่อยู่ในป่าใหญ่ตัวนั้น ทำให้พี่เสือของเราเหมาะโอกาสในการเข้าไปคุยแบบตัวต่อตัวสองต่อสอง ทั้งที่พักนี้มันมักจะหวั่นไหว ใจเต้นแบบแปลกๆทุกครั้งที่ได้เข้าใกล้ ซึ่งยังพอมีความอดทนที่ไม่ได้เข้าไปกอดจูบลูบคลำเสียเลยทีเดียว

"เอ่อ...อรุณสวีดัด"ทำเอาพูดผิดพูดเพี้ยนกันเลยทีเดียว มันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ ได้คุยกับมดตะนอยตัวจ้อยฟันยื่นเนี่ย
"ฮ่าๆ มุกอะไรของนายเนี่ย อรุณสวัสดิ์"ปอนตอบกลับพร้อมเสียงหัวเราะ ไอ้ความสดใสนั่นแหละ เสน่ห์ของน้องน้อยที่ทำให้พี่ชายหลงรัก
"เอ้อ ปอน ฉันอยากคุยเรื่องกีต้าร์หน่อยน่ะ ว่างป่ะ"
"อื้อ เอาสิ"

เกือบจะได้โอกาสแร้ว...พี่เสือของเราคิดว่า ไอ้จังหวะที่น้องปอนเดินไปหยิบกีต้าร์นี่แหละ ไอ้ช่วงหันหลังและตอนที่เผลอนั้นก็สาดแม่งเลย...

น้องปอนเดินหันหลัง ไปหยิบกีต้าร์ที่วางอยู่ตรงมุมห้อง มันเป็นอะไรที่เป็นใจเหลือเกิน เพราะพี่เสือเรายังคงได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายเรียกหาลูกค้าของซางะดังลั่นอยู่ แล้วแถวนี้ก็ไม่มีคนอยู่เลย คงไม่มีใครเห็นการกระทำอันประหลาดๆของเขาที่กำลังพยายามจะสาดอะไรบางอย่างลงไปบนแผ่นหลังของน้องน้อย

และทันใดนั้น อยู่ๆไอ้พี่โชก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ เร่งฝีเท้าก้าววิ่งมายังทางที่พี่เสือยืนหยัดอยู่ ในขณะนั้นเอง หยดน้ำจากขวดแก้วเล็กจ้อยก็ถูกสาดกระเด็นออกไป

แหมะ...แปะ...แปะ...!!!!!!!

เสียงหยดน้ำกระทบเข้าใบหน้างามของหนุ่มนายหนึ่งเต็มๆ...

เต็มหน้าพี่โชเลย...

หลอดแก้วตกลงกับพื้นอย่างไม่ตั้งใจ พร้อมกับร่างกำยำที่แทบทรุดด้วยความเข่าอ่อน พี่เสือรีบเฝ้าภาวนาขึ้นมาแทบจะในทันที เพื่อไม่ให้ยาเสน่ห์นั่นได้ผล อย่าให้มันได้ผลจริงๆเลย ขอให้มันเป็นแค่ของเด็กเล่นที่ผีบ้าที่ไหนก็ได้สร้างมันขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"น้องปอนเพิ่งหันมาพอดี หลังจากจัดให้สายคาดกีต้าร์อยู่ในท่าที่เหมาะสม ทันได้ยินเสียงตะลึงตึงของฝีเท้าใครซักคนนิดหน่อยแล้วหันมา ก็เห็นโชยืนขวางแทรกระหว่างตนกับพี่เสืออยู่พอดี
"เปล่า...ฉันว่าอากาศมันร้อนน่ะ"พี่เสือเฉไฉไปได้อีก ก่อนจะรีบเก็บหลอดเล็กๆนั่นเข้ากระเป๋าเหมือนเดิม แล้วเดินไปหาซางะแทน

แต่ตอนนี้ไอ้พี่โชมันยังยืนนิ่งค้างอยู่เลย ไม่รู้ว่ามันอึ้งที่โดนเอาหยดน้ำสาดหน้า หรือเพราะยามันออกฤทธิ์ไปแล้ว...

"โช...เป็นอะไรไป ทำไมหน้านายมีหยดน้ำอะไรด้วยเนี่ย"
"ไอ้เสือมันจะแกล้งนาย มันจะเอาน้ำสาดนาย...ฉันเข้ามากันไว้ให้"แล้วโชก็เริ่มขยับปาก ว่ากันไปตามนั้น
"จริงเหรอ? ขนาดนั้นเลยเหรอ"น้องปอนประหลาดใจอย่างรุนแรง ก็ไหนว่าจะคุยกันเรื่องกีต้าร์ไง นั่นคิดจะแกล้งกันหรอกเหรอเนี่ย! แอบฉุนนะเนี่ย
"อือ...ประมาณนั้นแหละ"โชรับคำ พลางหันไปมองไอ้ตัวต้นเรื่องที่วิ่งแจ้นไปหาซางะด้วยใบหน้าแตกตื่นเรียบร้อยแล้ว

แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่ หลังจากไอ้พี่เสือมันหวาดผวาเหลือเกินกลัวว่ายาเสน่ห์จะได้ผล ระบายความนัยอย่างนึกหวั่นเกรงให้กับซางะจนแทบจะไม่มีแรงยืนเลยทีเดียว แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้พี่โชก็ยังดูเป็นห่วงเป็นใยน้องปอนดี และก็ไม่ได้สนใจเลยว่าการกระทำอันนิสัยไม่ดีของพี่เสือเมื่อกี้มันจะสำคัญอะไร ซางะก็หวังว่ามันคงจะไม่ได้ผลจริงๆล่ะมั้ง อาจจะถูกลวงหลอกมา ก็แหงล่ะ มันน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วเหอะว่าของอย่างนี้มันจะไปมีจริงในโลกได้ไงกัน...งมงายเกินไปละไอ้พี่เสือ นายก็อีกคนซางะ...

แต่ว่า...มันก็ยิ่งแย่ดิ นอกจากจะไม่ได้ผลแล้ว ยังกลายเป็นดูไม่ดีในสายตาน้องปอนอีก

การซ้อมดนตรีเป็นไปอย่างปกติ...

พี่เสือยืนคอตกในขณะที่กำลังเก็บของเพื่อเตรียมตัวจะกลับบ้าน เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องตอนเช้าดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยได้คุยกับปอนเลยนอกจากเรื่องงาน แถมไอ้โชยังทำคะแนนแบบเกินหน้าเกินตา ไม่รู้จะปรนนิบัตรอะไรนักหนากะอีแค่ปอนปวดฉี่ ถึงกับไปส่งถึงห้องน้ำ ถ้าต่อท่อฉี่แทนให้ได้คงทำไปแล้วมั้งเนี่ย ทั้งที่ปกติก็ไม่ได้ตามใจอะไรมากขนาดนั้นซักหน่อย เกินไปละ...นอกจากจะเศร้าสร้อยแล้วยังแอบงงนิดหน่อยเหมือนกัน

"โทระ"

เฮือก!!...ไม่ได้สะดุ้งเว่อร์หรอกนะ แต่มันตกใจจริงๆ มันถึงกับเสียวสันหลังวาบเลยทีเดียวที่ได้ยินเสียงนั้นเข้ามาเรียกจากด้านหลัง พี่เสือแทบปล่อยให้กระเป๋าหลุดร่วงมือเลยทีเดียว แต่ก็ค่อยๆรวบรวมความกล้าหันกลับไปช้าๆ เพียงหวังว่าจะได้รับบทสนทนาที่เป็นปกติจากโช

"เย็นนี้ไปกินข้าวกันมั้ย"

พระเจ้า...ร้อยวันพันปีไม่เคยจะชวนแถมยังผลักไสไล่ส่ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น!! อย่าบอกนะว่า...ไอ้ยาเสน่ห์ลวงโลกนั่นจะออกฤทธิ์แล้ว!!

พี่เสือไม่ตอบในทันใด แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นกำลังบิดเบี้ยวด้วยความหวาดหวั่น ก่อนร่างกายกำยำจะกระเด็นไปติดตู้ล็อกเกอร์โดยอัตโนมัติจากแรงสะพรึงของตัวเอง

To be continue...

Comments

© Masoul's BLOG. All Rights Reserved. Designed by HTML Codex