เสน่ห์รักลวงโลก 1

ใครๆก็รู้จักโทระ ณ มือกีต้าร์อลิสไนน์ใช่มั้ยล่ะ?

ทั้งสูงหุ่นดี หล่อเหลาเอาการ ทุกอย่างเกือบเพอร์เฟคขนาดนี้จะหาได้ที่ไหนกันอีก!

แต่ทว่า...ถึงจะหล่อขั้นเทพ เริ่ดเลอเพอร์เฟคแมน แต่ก็มีบ้างบางเรื่องที่เขาไม่มั่นอกมั่นใจเอาเสียเลย

ตอนนี้เขากำลังลำบากใจอยู่เรื่องนึง ที่เพื่อนร่วมวงบางคนเท่านั้นที่รู้...

มันก็ผ่านมาสี่ปีเกือบห้าปีแล้วนะ ที่อลิสไนน์ได้อยู่ร่วมกันแบบนี้ ไปไหนมาไหนด้วยกัน อยู่ด้วยกันบ้าง จนจะรู้นิสัยใจคอกันไปหมดแล้ว เรียกได้เลยล่ะว่าเป็นเหมือนเพื่อนซี้ที่ขาดไม่ได้กันเลยทีเดียว เขาก็รู้สึกแบบนั้นนะ โทระน่ะ...แต่ก็ใช่ว่าจะบอกความในใจให้ทุกคนได้หมดทุกเรื่อง...มันมีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาไม่ได้บอกใครทั้งหมด และมันมีอยู่คนนึงที่ยังไง๊ ยังไงเขาก็คงจะบอกคนๆนี้ไม่ได้เด๊ดขาด...

บอกไม่ได้หรอกว่า...แอบชอบอยู่...

มันน่าอายจะตายไม่ใช่เหรอ ทั้งที่เป็นเพื่อนกันมา อยู่ร่วมวงเดียวกัน และก็สนิทสนมกันซะขนาดนี้ ถ้าไปบอกว่าชอบล่ะก็ จะต้องโดนล้อ ไม่ก็โดนปฏิเสธแล้วบอกว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า แน่ๆเลย

ไม่เอานะ ก็เค้าไม่อยากเป็นเพื่อนนี่หน่า...แต่ก็ไม่อยากบอกความรู้สึกด้วยเหมือนกัน

ทำไงดีล่ะ?

"อะไรเนี่ย โทระ นึกไงมาแต่งเพลงรักซะหวานเลย"ไอ้โช...เพื่อนรักของเขาเอง ทักในขณะที่เขากำลังเขียนมันอยู่อย่างเพลิดเพลิน นอกจากจะขัดอารมณ์อันเคลิบเคลิ้มแล้ว ยังมาทำให้ความคิดอันเป็นสุขต้องพลอยหายวับไปด้วย มันน่าโมโหนัก เขาทำเพียงเก็บซ่อนเนื้อเพลงนั้นไว้ในกระเป๋ากุงเกง ก่อนจะเดินเชิดหน้าเดินหนีไปทางอื่นอย่างนึกงอน

"เป็นบ้าอะไรของมัน อย่าบอกนะว่ากำลังมีความรัก?"โชรำพึงกับตัวเอง พลางมองตามร่างสูงที่เปลี่ยนเป้าหมายไปยังระเบียงด้านนอก

โทระตัดสินใจเปลี่ยนบรรยากาศมานั่งเขียนเนื้อเพลงต่อที่หน้าระเบียงของบริษัทที่พอมองออกไปแล้ว จะเห็นถนนทอดยาว กับตึกรามอาคารบ้านช่องตั้งอยู่สูงชะลูดบดบังทัศนียภาพอันสวยงาม...โทษเถอะ แล้วมันจะมีอารมณ์ได้ไง เขาถอนหายใจอย่างนึกละเหี่ยใจแถมไอ้โชเมื่อกี้มันมาทำให้เขาหมดอารมณ์ไปซะแล้วด้วยอีก

อย่างน้อย...ไอ้โช คนหนึ่งล่ะที่เขาไม่ได้หลงรักมัน

แน่ล่ะ ก็เจ้าโชเป็นเพื่อนที่คบกันมานานที่สุดแล้วบรรดาเพื่อนในวงเนี่ย แต่มันก็ไม่ได้ห่าเหวอะไรซักอย่างเลย นอกจากจะไม่เคยสนใจใยดีในฐานะเพื่อนแล้ว บางครั้งก็ยังจะคอยทับถม กลั่นแกล้งโน่นนี่ แซวนั่นแซวนี่ชอบทำให้อายอยู่เรื่อย ถึงจะเป็นเพื่อนสนิท แต่ก็เป็นคนที่เค้าไม่เคยจะพูดความในใจอะไรด้วยเท่าไหร่นักหรอก

"โทระเป็นไรของมัน พักนี้มันดูแปลกๆนะ"ไอ้โชคนเดิม มันเริ่มไปถามหัวหน้าวงที่ดูเหมือนจะพอให้คำตอบได้ แต่ก็ไม่ได้ต่างกันมากนักหรอก...เจ้านาโอะคนเพี้ยนนั่นยังคงง่วนอยู่กับการอัพบล็อกโดยไม่ได้มองรอบข้างเลย
"เหรอ คงงั้นมั้ง"มันตอบมาแค่นั้นแหละ ก่อนโชจะเบ้ปาก แล้วหันไปละลานคนอื่นต่อ

"นี่ๆ ปอนปอน นายว่าโทระมันแปลกๆปะ?"เป้าหมายนี้อาจจะพอช่วยได้ ในเมื่อหนุ่มน้อยคนนี้เป็นมือกีต้าร์เหมือนกันกับพ่อโทระ ต่างกันก็แค่อายุกับความสูงเท่านั้น...อ่อ บางทีอาจจะรวมหน้าตาด้วย
"ฉันก็ว่างั้นแหละ บางทีถามอะไรก็ตอบไปอีกเรื่อง แล้วก็ชอบมีเรื่องจะพูดแต่ก็ไม่พูดแล้วก็เล่นมุกติ๊งต๊องอะไรก็ไม่รู้"ปอนปอน หรือนายฮิโรโตะตอบกลับในขณะที่กำลังนั่งเช็ดกีต้าร์
"หรือมันเครียดกับงานมากเกินไป"
"คงงั้นมั้ง งั้นฉันไปทำให้หายเครียดดีกว่า"นายปอนน้อยยิ้มร่า พลางวางกีต้าร์ลง พักนี้โทระแปลกไปจริงๆนั่นแหละ ก็เพราะไอ้อาการแอบรักเพื่อนร่วมวงมันพุ่งทะยานมาถึงขีดที่เรียกว่าอาจจะระเบิดได้ในซักวันสองวันนี้มันคอยแต่จะหลอกหลอนให้ฟุ้งซ่านอยู่บ่อยๆ
"อย่าเพิ่งดีกว่านะ ฉันว่า..."
"ทำไมล่ะ?"
"เหมือนมันโกรธฉันอยู่ด้วยแหละ ฉันว่าปล่อยๆมันไปเถอะ นายมานี่หน่อยดิ อยากให้มาดูเกมใหม่ของฉันหน่อย เพิ่งถอยมาเลย"
"อ่าๆ เอางั้นเหรอ โอเคๆ"แล้วปอนน้อยก็หันไปสนใจเกมใหม่ดีกว่า ดูสิกระทั่งปอนๆก็ถูกเจ้าโชชักชวนให้ไม่สนใจพี่เสือไปด้วย และในจังหวะที่น้องปอนกำลังนั่งลง ก้นวางแหมะลงบนโซฟา นั่งอยู่ข้างๆโช ลำตัวแนบติดกันเพราะว่าต้องชะเง้อหน้าไปมองหน้าจอ PSP ของโช ใบหน้าแทบจะติดกันเลยทีเดียวเชียว...

โทระมันเสือกหันมาพอดี เห็นภาพนั้นเข้า...

โอ้ เอาเข้าแล้ว ภาพนั้นมันทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดเสียนี่กระไร...ถึงมันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นความสนิทสนมของสองคนนั้น และไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไรที่สองคนนั้นจะชิดเชื้อกันขนาดนั้น ในเมื่อโชชอบเล่นกับฮิโรโตะ และฮิโรโตะเองก็ดูเหมือนจะติดโชแจเหมือนกัน...สองคนนั้นนั่นแหละที่ดูเหมาะสมกัน และมันทำให้เขาไม่กล้าพอที่จะบอกรักกับคนที่แอบชอบอยู่ได้ซะที อีกเหตุผลหนึ่งก็คือดูเหมือนว่าคนๆนั้นก็จะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...ที่ไม่ใช่เขา

"มาแล้ววววว"เสียงของมือเบสอีกคนที่เหลือ เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับใบหน้ายิ้มแย้ม เรียกความสนใจของทุกคนได้ทีเดียว โทระอยากนึกขอบคุณ เพราะมันทำให้ฮิโรโตะลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วหันไปสนใจซางะคนนั้นแทน
"มาแล้วเหรอ ไหนๆ ถั่วต้มที่ฝากซื้อ"นั่นเพราะอีนังปอนมันฝากซางะไปซื้อของไว้นั่นเอง
"ของนายอยู่นี่ อันนี้ของนายโช อันนี้ของนาโอะ..."ซางะแจกแจงของให้เพื่อนฝูง ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหาอีกคน และก็เห็น...ไอ้โย่งคนหนึ่งทำหน้าละห้อยสร้อยเศร้าอยู่ตรงระเบียง ซางะเลิกคิ้วอย่างนึกเวทนา เพราะรู้ทันว่าโทระเป็นอะไร เมื่อหันไปเห็นฮิโรโตะกลับไปนั่งลงข้างๆโชอีกครั้ง

"ไม่ต้องห่วงไปโทระ..."เสียงนั้นว่าอย่างปลอบใจ ในขณะที่เดินไปหาที่ระเบียง
"อื้อ"
"ฉันเอามาให้นายแล้ว"ซางะว่าต่อ พลางล้วงอะไรออกมาจากกระเป๋า ถึงมันจะไม่ใช่ของที่โทระฝากซื้อก็เถอะ
"หือ???"
"ฉันคิดว่ามันอาจจะช่วยนายได้"ซางะว่าต่อ พลางยื่นขวดแก้วลักษณะคล้ายหลอดเล็กๆ ขวดนั้นไปให้กับโทระ ร่างสูงเลิกคิ้วด้วยความงุนงง จริงอยู่ว่าเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้ซางะฟังแต่ก็แค่อยากระบายความในใจเท่านั้น ไม่ได้หวังว่าใครจะมาช่วยเขาได้กับความรักครั้งนี้
"หือ?"
"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าโชมันชอบปอนรึเปล่า แล้วปอนเองจะชอบโชมั้ย แต่ถ้าใช้ไอ้นี่ล่ะก็ ไม่ว่าใครก็ต้องมาชอบนาย"ซางะสาธยายต่อ ดูเหมือนว่าเรื่องมันเริ่มจะเหนือความคาดหมายมากขึ้นจนโทระเริ่มสะพรึง
"มันคือ...อะไรนี่?"
"มันคือ..."ซางะหันซ้ายมองขวาทำราวมีพิรุธอย่างที่โทระเองก็สงสัย อีกทั้งยังไม่ตอบคำถามเขาแล้วลากแขนเขาออกไปจากระเบียง แล้วเดินไปยังนอกห้องทำงานแห่งนี้

"ไปไหนเนี่ยซางะ มันความลับขนาดนั้นเลยเหรอ"โทระถามไปตามทางที่ถูกลากมา
"ใช่ ลับสุดยอดมากๆ"ซางะทำทีกระซิบ เพราะคิดว่ายังอยู่ไม่พ้นผู้คน
"แล้วมันคืออะไร..."โทระถามต่อ พลางหยิบยื่นขวดแก้วเล็กนั้นมาจ่อหน้าตัวเอง
"มันคือยาเสน่ห์"
"ห๊ะ..."
"วันก่อนฉันไปเที่ยวเมืองไทยมา แล้วเห็นอะไรแว๊บๆ เป็นรูปหัวใจตั้งเป็นบู๊ทอยู่ในมุมมืดของไนท์บาซ่า เลยเข้าไปดู แล้วไกด์ฉันก็อธิบายมา บอกว่ามันเป็นยาเสน่ห์ทำให้คนรักคนหลง เพียงหยดไปที่คนๆนั้นเท่านั้น ฉันนึกถึงนายทันทีเลย เลยซื้อมาฝากนาย"
"ยาเสน่ห์...เนี่ยนะ นี่ฉันต้องใช้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย"
"เอาน่า โทระ ก็นายไม่อยากบอกความรู้สึกนายกับปอนเองนี่หน่า มันก็มีอีกทางก็คือการทำให้ปอนมาชอบนายไง"
"นั่นสินะ"
"ลองดู ไม่เสียหาย เดี๋ยวพอตอนปอนเผลอ ก็สาดแม่งเลย"ซางะแนะนำอย่างได้อารมณ์
"งั้นเหรอ"

จากบทสนทนาทั้งหมดนั้น มันทำให้โทระรู้สึกแปลกๆอยู่นิดหน่อย เขาผู้เลอโฉมดูดีมีเสน่ห์เป็นล้นพ้น แต่กลับไม่กล้าบอกรักชายหนุ่มตัวจ้อยที่ไม่ได้ดูมีอะไรเด่นไปกว่าเขาเลยด้วยซ้ำ แถมเขายังไม่มั่นใจกลัวว่าตัวเองจะไม่เป็นที่รักของคนๆนั้นเอาซะได้ จนต้องหันมาพึ่งของอะไรอย่างนี้กันเลยหรือ? แต่ว่านะ ลองดูมันก็ไม่เสียหายนี่หน่า ถึงยังไงเขาก็เคยได้ยินกิตติศัพท์เรื่องของแปลกจากเมืองไทยมาเยอะเหมือนกัน แถมยังขลังซะด้วย บางทีถึงมันจะฟังดูเชื่อไม่ได้ ก็ถือว่าทำเล่นๆเผื่อได้ผลละกัน...

แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ทั้งวัน ฟ้าฝนโชคชะตาหมาแมวจะไม่เป็นใจให้เขาเลย ตั้งแต่ได้ของดีชิ้นนั้นมา ปอนน้อยก็เอาแต่ติดโชแจตลอดเวลา ไม่ว่าจะกินข้าว เข้าห้องน้ำ ฟังเพลง ดูทีวียามว่าง กระทั่งกินของว่าง ไม่รู้ทำไมถึงได้ดูติดกันแหมะขนาดนั้น ถึงปกติจะซี้กันก็เถอะแต่อย่างน้อยก็มีช่วงเวลาที่ปอนอยู่คนเดียวบ้างล่ะน่า...แต่ถ้ามาคิดอีกทีแล้ว ถ้ามันไม่ใช่ปอนที่ติดโช แต่เป็นเจ้าโชมันติดปอนล่ะ? ถ้ายังงั้น ก็หมายความว่าอีนังโชมันก็เป็นศัตรูหัวใจเขาน่ะสิ ไม่ได้การซะแล้ว เขาต้องรีบใช้ไอ้ของดีนี้ซะแล้ว!

คอยก่อนนะ หัวใจน้องปอน!!

To be continue...