Cassis บทเพลงแห่งโชคชะตา -7-

"กลับมาแล้ว"เขาพูดขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนเมื่อกลับมาถึงบ้าน
"ไปนานจัง"ไคเข้ามาคล้องแขน
"พี่นายล่ะ"
"เห็นว่ามีงานด่วน ออกไปไหนไม่รู้"
"ขอโทษนะที่ทิ้งไว้คนเดียว"
"ไม่เป็นไรหรอก พี่พึ่งไปเมื่อกี้"ไคยิ้มน้อยๆ เขาเองก็ยิ้มรับอย่างอ่อนโยน เมื่อได้เห็นหน้าไคแล้ว มันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างล่ะ....

ถึงยังไงเขาก็เป็นฆาตรกรใจโหด ถ้ามัวแต่มาสงสาร คิดถึงอดีตวันวาน เขาก็คงไม่สามารถทำงานต่อไปได้...เพราะยังไงเขาก็ต้องทำงานทั้งงานบริษัทและงานพิเศษให้กับพี่ชายไค อย่างเลือกไม่ได้....

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะรู้สึกไม่อยากทำซะแล้ว....

"คิดถึงเจ้านักร้องนั่นจังเลยน๊า ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"แล้วไคก็พูดขึ้น เขาสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่ได้เล่าอะไรเกี่ยวกับรุกิให้ไคเลย นับตั้งแต่ที่ไคได้ช่วยเหลือไว้...

แต่พอ...คิดถึงหมอนั่นขึ้นมาทีไร มันอยากจะเลิกงานบ้าๆนี่ไปทุกที...แต่ไม่ได้หรอก เขาจะใจอ่อนได้ยังไงกัน

ช่วงนี้ทั้งเขา ไค และพี่ชายไค ต่างทำงานหนักและต้องล่วงเวลามาหลายวัน ตัวเขาที่นั่งทำงานทำงานอยู่ในห้องกับพี่ชายไค มองเห็นถึงความกังวล ใบหน้าที่หงุดหงิด อารมณ์เสีย และวิตกกังวลต่างๆ จริงอยู่ว่าตอนนี้บริษัทของพวกเขากำลังตกอยู่ในวิกฤตอะไรบางอย่างที่เขาเองก็ยังช่วยอะไรไม่ได้ในตอนนี้ เพราะถ้าวู่วามลงมืออะไรไป ก็จะตกเป็นที่น่าสงสัย เขาจึงได้แต่นั่งนิ่งเงียบ รอการสั่งงานที่ไตร่ตรองดีแล้วจากหัวหน้าของเขา

"พักนี้พี่เครียดๆนะ"ไคว่า ขณะนั่งคุยกันอยู่บนโซฟา หลังจากกลับมาที่บ้านแล้ว
"อืม ก็นิดหน่อย"เขาว่า
"เป็นห่วงจัง กลัวพี่ไม่สบาย"
"พี่นายไม่เป็นไรหรอก"เขาพูดอย่างรู้ดี เพราะคนที่ทำให้พี่ชายเป็นได้ขนาดนั้น คงอยู่ไม่เป็นสุขแน่
"จริงเหรอ นั่นสินะ ฉันต้องเชื่อนาย เพราะนายอยู่กับพี่ฉันทุกวัน"ไคยิ้มกว้าง ก่อนจะมองมาที่เขาด้วยสายตาอ่อนโยน และเผลอจ้องมองอยู่อย่างนั้นจนเขาเองก็ไม่อยากจะหลบสายตา

แล้วไคก็เผลอคิดไปถึงช่วงเวลาที่เขาแอบจูบเขา จนหน้าแดงขึ้นมา แม้แต่เขาเองก็ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกร้อนผะผ่าวที่ใบหน้าตัวเอง

.. ..ในตอนนี้ที่ฉันตื่นอยู่...ตอนนี้ขณะที่ฉันยังลืมตา ช่วงเวลาที่ฉันสามารถมองเห็นใบหน้านายได้อย่างชัดเจน. .....นายอยากจูบกับฉันมั้ย.. . เขาคิดพลางโน้มใบหน้าตัวเองเข้าไปใกล้ไค เข้าไปใกล้เรื่อยๆ ดวงตาของไคเริ่มหรี่ลง

เขารับรู้ถึงสัมผัสที่ริมฝีปากนุ่มๆนั้น ดึงดูดรสชาติความหอมหวานที่ไคเคยขโมยจากเขาไป

แต่! ด้วยสัญชาติญาณของการตื่นตัวอยู่เสมอ เขารีบผละตัวออก แต่ก็ไม่ทัน...

"กลับ มา แล้ว"พี่ชายไคพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และเน้นย้ำเป็นคำๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นบันไดไป
"พ...พี่"ไคเรียกเบาๆ ใบหน้านั้นฉายแวววิตกกังลอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะมองมาเขาอย่างลำบากใจ
"ไค...ขึ้นไปนอน"พี่ชายไคว่าต่อแกมบังคับ ซึ่งไคเองก็ตั้งใจฟังอย่างดี ส่วนตัวเขานั้น พี่ชายไคแทบจะไม่แลหางตามามองเลย ก่อนจะเดินตามไคขึ้นไป

เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้า คายไม่ออกเสียแล้ว

ในวันนี้ เขาจึงไปทำงานด้วยความหวาดระแวงอยู่บ้าง ถ้าหากหัวหน้าเขาถามเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อวานเขาจะตอบว่าไงดีนะ เขาจะปฏิเสธได้หน้าใสซื่อ หรือจะยอมรับอย่างหน้าด้านๆ ว่าเขาแอบชอบน้องชายของหัวหน้าเขา บางที หัวหน้าเขาอาจจะเข้าใจก็ได้ เพราะไหนๆเราก็โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก

"ฉันกำลังรอนายอยู่"เป็นอย่างที่เขาคิด ทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไป ก็ได้ยินประโยคนั้นทันใด
"ครับ?"เขาเดินมายืนหน้าโต๊ะของหัวหน้าด้วยความประหม่า
"นายคิดว่า ฉันคิดยังไงกับเรื่องเมื่อวาน?"น้ำเสียงนั้นเยือกเย็นเหมือนทุกครั้ง
"ผมไม่ทราบครับ"เขาตอบไปตามตรง
"แล้วนายคิดว่าฉันจะยินดีรึเปล่า?"
"ผมไม่ทราบครับ"ทันใดที่เขาตอบไปแบบนั้น ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่ใบหน้าอย่างรุนแรงด้วยแฟ้มสันหนาที่หัวหน้าเขาโยนใส่ แต่เขาก็ยังคงยืนนิ่ง
"ไม่ทราบ! แล้วทำแบบนั้นทำไม! รู้สถานะตัวเองรึเปล่า! ฉันให้แกได้เป็นเพื่อนกับน้องชายฉันมันก็ดีตั้งเท่าไหร่แล้ว! มากกว่านั้น แกก็คิดเองเองละกันนะว่า ฉันจะยอมรึเปล่า!"หัวหน้าเขาเอ็ดตะโร ซึ่งเขาเองก็ได้แต่รับฟังอย่างดี

มันหมายถึง... .เขาไม่สามารถจะรักไคได้สินะ

เขายืนก้มหน้านิ่งอยู่ที่เดิม แรงจากแฟ้มสันหนามันทำให้ใบหน้าเขาแดงจ้ำเป็นที่ แต่เขาก็ไม่ยกมือขึ้นมาลูบ เขาไม่แสดงอาการใดๆออกมา แม้ว่าข้างในใจลึกๆแล้วเขาแทบอยากจะล้วงปืนขึ้นมายิงชายคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า แต่เขาทำไม่ได้ ถึงไคจะไม่มีเขาแต่ก็ยังมีพี่ชาย แต่ตัวเขาสิ นอกเหนือจากไคแล้ว เขาก็ไม่มีใครเลย

"ยืนเอ๋ออยู่ทำไม ไสหัวไปทำงานสิ!"หัวหน้าตะคอกใส่ ก่อนเขาจะก้มหัวแล้วเดินกลับเข้าที่นั่งตัวเอง

ทำไมรู้สึกว่าข้างในใจมันเจ็บปวดนะ นี่เป็นครั้งแรกรึเปล่าที่เขารู้สึกถึงข้างในหัวใจ ใบหน้าที่นิ่งเฉยเขารู้ดีว่า เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา แต่สายตามันเบลอๆ จนไม่อยากจะทำงาน มือที่ถือปากกาก็สั่นจนเขียนอะไรไม่ออก

"ฉันจะไปประชุม ถ้าหากฉันเห็นอะไรอีกล่ะก็...คงรู้ตัวดีนะ แล้วก็...ห้ามยุ่มย่ามกับน้องชายฉันอีก!"แล้วหัวหน้าเขาก็เอ่ยขึ้นเสียงแข็งและเด็ดขาด พร้อมกับใบหน้าจริงจังที่เขามักจะเห็นทุกครั้งยามโมโห ก่อนจะลุกออกจากห้องไป

แล้วเขาจะทำยังไงต่อไปดี เขารู้ว่าเขารักไค มันแน่ใจมานานแล้ว เขาที่ไม่ได้แสดงออกไคจะรู้บ้างมั้ยนะ ถ้าเขาไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไป เขาก็รู้สึกเหมือนกันว่าไคเองก็คิดเหมือนกับเขา แต่มันมีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้เขาไม่สามารถรักกันได้ เขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะไปเทียบเคียงไคได้

และคำสั่งที่เด็ดขาดเมื่อครู่ ก็ทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจไปเสียสิ้น

ความเจ็บปวด ความเสียใจมันเป็นแบบนี้เองเหรอ เขาเพิ่งจะเข้าใจ

เขารู้ตัวดี เหตุผลที่ครอบครัวนี้นำเขามาเลี้ยง เพราะพี่ชายไคกับไคอายุห่างกันมากเกินไป บวกกับไคขี้โรคไม่สามารถไปเรียนที่โรงเรียนได้ กลัวไคจะไม่มีเพื่อนเล่น จึงไปหาเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเป็นเพื่อนไค ซึ่งก็คือ ตัวเขา

จนเขากับไค สนิทกันมาก และไคเองก็แข็งแรงพอที่จะไปเรียนโรงเรียนได้ แต่ยังไงเพื่อนคนเดียวของไคก็คือเขา.. ..เรย์ตะคนนี้

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม เขาก็เป็นได้แค่เพื่อนเล่นของไคเท่านั้น

ดูเหมือนว่าพี่ชายไคจะจงใจให้ไคทำงานล่วงเวลา เพื่อที่จะไม่ได้ให้กลับบ้านพร้อมเขา เขาไม่รู้ว่าพี่ชายไคพูดอะไรกับไคไปบ้างรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ ความเจ็บปวดมันยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขา. .. จนไม่สามารถกลับบ้านได้ทันที

ในตอนนี้ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ดูเหมือนเขาจะผิดไปเสียหมด เขาไม่อยากกลับบ้านไปเจอหน้าพี่ชายไค และไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไงกับไคดี เขาไม่สามารถหยุดงานพิเศษที่เขาทำให้พี่ชายไคได้ มันก็เหมือนกัน เขาไม่สามารถหยุดตัวเองให้ไม่รักไคได้...เขานั่งแน่นิ่งอยู่ตรงเก้าอี้ยาวข้างทางที่เดิมก่อนจะหลับตาลง

....ashita anata no kimochi ... ga hanarete mo . ..kitto.. ..

เสียงนั้นมันดังแว่วขึ้นในความฝันจนเขาขนลุกซู่...รุกิ...นายจะให้อภัยฉันมั้ยนะ ถ้ารู้ว่าฉันทำอะไรกับครอบครัวนาย...แต่ฉันไม่ผิดนะ ฉันก็แค่ทำตามคำสั่งจากหัวหน้ามาอีกที หัวหน้าของฉัน พี่ชายของไค พี่ชายของคนที่ฉันรัก แต่ฉันเกลียดเค้า...ฉันเกลียดพี่ชายของคนที่ฉันรัก....

ในความฝัน เขาเห็นพี่ชายของไคกำลังลากตัวไคไปจากเขา พี่ชายของไคหันปืนมาทางเขาด้วย เขาได้แต่ยืนนิ่งก่อนพี่ชายไคจะลากตัวไคไปได้ แต่เมื่อพี่ชายไคและไคหันหลังแล้วเดินหนีไป

เขากลับล้วงปืนขึ้นมายิงพี่ชายไค.. .. . ไคกำลังยืนอึ้ง ทันใด ไคก็หยิบปืนพี่ชาย ขึ้นมายิงเขา

ปัง!

เขาสะดุ้งตื่น หาใช่เสียงปืนในความฝัน แต่เขาได้ยินเสียงปืนจริงๆ เขาลุกขึ้นพรวด มองไปทางซ้ายขวา แต่แล้วทั้งหมดก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

เมื่อเขามองตรงไปยังพุ่มไม้ฝั่งตรงข้าม ด้วยสายตาอันเฉียบขาด กับการตื่นตัวอยู่เสมอ ตามสัญชาติญาณเขารู้ได้ทันทีว่ามีคนอยู่หลังพุ่มไม้นั่น และไม่แน่อาจจะเป็นต้นเหตุของเสียงปืนที่ได้ยินเมื่อครู่ เขาจึงโดดหลบอยู่หลังพุ่มไม้ฝั่งเขา

แล้วร่างอันคุ้นเคยก็เดินออกมาจากพุ่มไม้นั้น ด้ายท่าทางโซซัดโซเซ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและยังเปื้อนเลือด เขาเบิกตาโพลง ก่อนจะรีบลุกขึ้นพรวด แล้ววิ่งไปหาร่างนั้นที่กำลังตื่นตระหนก

"ช่วย....ช่วยฆ่าฉันที..."รุกิยื่นปืนที่ถือติดมือมาให้เขา เขารับไปพร้อมกับกลืนน้ำลาย หากใช่ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น แต่เขาอยากรู้สาเหตุที่รุกิเป็นแบบนี้
"เกิดอะไรขึ้น"เขามองไปที่สายตาที่เลื่อนลอยของรุกิ ก่อนจะตัดสินใจแหวกพุ่มไม้เข้าไปดูพบ ร่างชายวัยทำงานนอนเปลือยเปล่าท่อนบน และมีเลือดอาบตรงบริเวณอกเขาแทบจะกลั้นหายใจในทันที มิใช่เพราะกลัวหรือรับไม่ได้กับภาพที่เห็น

แต่ไม่อยากจะเชื่อว่า รุกิเป็นคนทำ?

To be continue...