Cassis บทเพลงแห่งโชคชะตา -5-

เขาขับรถกลับบ้านพลางสะบัดหัว ทิ้งความคิดและเรื่องราวของเจ้ารุกิออกจากสมอง กลับไปหาไคจะได้รู้สึกสดชื่น....

"กลับมา..."

ครึ่กๆ..เสียงกุญแจบ้านยังคงล็อคอยู่

"ยังไม่กลับมาอีกเหรอ ไค"เขารำพึงเบาๆ

"เฮ้อ ทำงานหนักจัง รีบๆกลับมานะ ฉันหิวข้าว"เมื่อกี้เขาแทบไม่ได้กิน เพราะยกให้รุกิกินไปเสียหมด

แล้วนอนรอไคอยู่ที่โซฟา รอที่จะได้กินข้าวด้วยกัน....

"กลับมาแล้ว"เสียงที่เคยหวานจ้อย ครั้งนี้มันดูหวานอมขมกลืนยังไงพิกล

"เรย์ตะ อยู่รึเปล่า..."ไคตะโกนถาม แปลกใจที่ไฟก็เปิด ทีวีก็เปิดอยู่ แต่ตัวเรย์ตะอยู่ไหน หรือว่าไปอาบน้ำ เมื่อเดินมาที่โซฟาก็พบว่า เขาได้นอนคุดคู้อยู่ในโซฟา หลับไปแล้ว...

"ขอโทษนะ กินอะไรรึยังน่ะ งานมันยุ่งมากๆเลย พี่ยังไม่กลับเลยดูสิ ฉันเลยขึ้นรถไฟกลับมาเอง"ไคบ่นไปพลาง

"ฉันไปทำกับข้าวให้นะ"ไคพูดต่อกับร่างที่หลับของเรย์ตะ หน้าตายังดูเบลอๆจากกองงานที่เพิ่งละมาเมื่อครู่ ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังห้องครัว

"เฮ้อ...หลับไปแล้วจริงๆเหรอ"ไคก้มหน้าลงมองดูเขาอีกครั้ง แต่ก็ไร้คำตอบ

"งั้นฉันไม่ทำแล้วนะ"แล้วก็หยุด ล้มตัวลงนั่งข้างล่าง ข้างๆโซฟาที่เขานอนอยู่

"เรย์ตะ...ทำไมนายหลับลึกอย่างนี้ล่ะ ปกตินายออกจะสะดุ้งง่าย"ไคพูดจ่อหน้าเขา จนแทบจะแนบชิด

"หรือไปทำอะไรมา เพลียเลยหลับเป็นตาย"ไคยังคงพูดอีก

"นี่...ถ้านายไม่ตื่น ฉันจูบนายจริงๆด้วย"ไคแกล้งว่าเล่น

แต่แล้วก็ยังคงไร้ปฏิกิริยาใดๆจากเรย์ตะ เขายังคงหลับแน่นิ่ง

ไคหัวเราะออกมาเบาๆ นึกขัน ถ้าไคจูบไปจริงๆ แล้วทำให้เขาตื่นขึ้นมา เขาจะว่ายังไงนะ คิดไปเพลินไป แต่เขาก็ยังคงหลับเหมือนเดิม สายตาของไคเริ่มเปลี่ยนไป จากนึกขัน ตอนนี้มันดูอ่อนโยนราวกับทะนุถนอมร่างที่นอนอยู่นั้นสุดหัวใจ ไคอยากลองจูบไปจริงๆ ไม่ใช่เพราะแกล้ง แต่เป็นเพราะความรู้สึกลึกๆของไคที่มีให้เขานั้น มันมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน

เพราะสำหรับไคแล้ว เรย์ตะ ก็เป็นทุกอย่างในชีวิตของไค รองจากพี่ชายเหมือนกัน

ใบหน้าของไค ค่อยๆยื่นเข้าไปใกล้กับเขา จนปลายจมูกแตะแก้มของเรย์ตะ ก่อนจะค่อยๆบรรจงริมฝีปากตัวเองประทับลงไปยังริมฝีปากบางได้รูปของเรย์ตะ

และแทบจะในทันที ไคผงะตัวออก ใบหน้านั้นแดงฉาน รู้สึกเร่าร้อนไปทั่วร่างกาย ก่อนจะลุกขึ้นพรวด แล้วเดินไปยังหลังบ้าน

"นี่เราทำอะไรเนี่ย?"ไครำพึงกับตัวเอง

เป็นเรื่องจริงที่เรย์ตะจะสะดุ้งง่าย เมื่อมีเสียงอะไรเล็กๆน้อยๆ ยามเขาหลับ เพราะเขาต้องตื่นตัวอยู่เสมอ นับตั้งแต่ได้ทำงานพิเศษ และแน่นอนว่าครั้งนี้เขาก็รู้ตัว เพียงแต่ไม่อยากตื่นออกไป มันเพลียจากที่ไปเจอและช่วยรุกิมาก็ใช่

อีกใจหนึ่งก็อยากแกล้งไคเล่น

หรืออยากโดนไคจูบกันแน่ เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน...

ไคปล่อยให้เขานอนอยู่อย่างนั้น โดยไปเอาผ้ามาห่มให้ เพราะจะให้อุ้มก็คงไม่ไหว แล้วตัวเองก็กลับไปนอนที่ห้อง ถึงไคจะคิดว่าเรย์ตะไม่ได้รู้ตัว แต่ในใจไคมันอายอย่างบอกไม่ถูก ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาเจอกันจะทำยังไงดีนะ จะทำหน้าแบบไหน ยิ่งคิดยิ่งวิตกกังลจนนอนไม่หลับ

ส่วนเรย์ตะในตอนนี้ ได้หลับจริงๆไปแล้ว

เช้าวันต่อมา เขาลืมไปว่าตัวเองมานอนอยู่ตรงนี้ได้ไง ก็เลยนั่งนึกๆไปเรื่อยๆ จนไคเดินลงมา เขาหันไปมองหน้าไค ทั้งที่ยังตาปรือๆอยู่ ก็ยังนึกไม่ออก แต่กลับเห็นไคหน้าแดง แล้วรีบวิ่งไปทางห้องครัว

หน้าแดง?

อ้อ ~! แล้วเขาก็คิดออก เขานั่งรอไคอยู่ แล้วเผลอหลับไป จากนั้นก็.... .. .คิดไปพลางยิ้มไป ก่อนจะลุกขึ้นแล้วไปเข้าห้องน้ำอย่างนึกขัน

"เช้านี้อากาศสดชื่นเนอะ"ไคพูดขึ้น แต่เขากลับหัวเราะขึ้นมากับมุกกลบเกลื่อนบ้านๆที่ไคใช้
"หัวเราะอะไร?"ไคถามอย่างสูญเสียความมั่นใจ
"นายนี่...เปล่าๆ น่ารักดีนะ"เขายิ้ม แล้วเริ่มสตาร์ทรถ ก่อนจะออกตัว แต่ไคนั้น หน้าแดงไปจนถึงหลังกกหูแล้ว...ชมกันซึ่งๆหน้าเลย

โดนไคจูบแบบนั้นเขาก็อายเหมือนกันนะ จะให้พูดอะไรออกไปได้ล่ะ

"มันจะมากเกินไปแล้ว..."อยู่ๆ หัวหน้าของเขาก็โพล่งขึ้นด้วยเสียงอันเยือกเย็น ทำเอาความรู้สึกสุขเล็กๆของเขาเมื่อครู่กระเจิงหายไปหมด เมื่อเขาหันไปมอง ก็เห็นสีหน้าอันเคียดแค้นสุดแสนจะอำมหิตของหัวหน้าเขา ที่สัมผัสได้ถึงความน่ากลัว
"เกิดอะไรขึ้นครับ"
"พรุ่งนี้ สองทุ่ม งานราตรี..."หัวหน้าของเขาพูดเป็นเชิงรู้กัน ก่อนจะโยนรูปถ่ายของเป้าหมายไว้ลวกๆบนโต๊ะทำงาน เขาจึงลุกขึ้นไปหยิบมาดู
"ครับ"เขาหยักหน้า
"แต่..."
"อะไรครับ?"
"ไม่ต้องถึงตาย"
"เอ๋?"
"งานนี้ ฉันไม่ให้นายใช้ปืน แต่จะเป็นอะไรก็ได้ที่ทำให้มัน ไม่ตาย แต่...ทรมานปางตาย"สายตาอันเลือดเย็นกับเสียงอันหยาบกระด้านที่เขาได้ยินบ่อยๆ ครั้งนี้มันดุดันกว่าครั้งไหนๆ เขากลืนน้ำลายอย่างจำยอม

วันนี้เขาได้กลับบ้านกับไคเหมือนเดิม ตัวไคเองก็ยังคงเขินกับเรื่องเดิมๆอยู่ แต่ตัวเขาในตอนนี้มันนิ่งเงียบและดูเย็นชาเหมือนทุกครั้งที่เขาได้รับงานพิเศษ เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าทำไม ทุกครั้งที่ได้รับงานมาเขาจะต้องกลายเป็นคนเย็นชาไม่ค่อยพูดค่อยจา ถึงไคไม่เคยจะถาม บางทีอาจจะคิดว่าเขาเป็นคนเย็นชาอยู่แล้ว อันที่จริง...มันแอบหวั่นวิตกอยู่ในใจ...กลัวทุกอย่าง...กลัวไปหมด

กลัวว่าจะทำไม่ได้

กลัวว่าไคจะรู้

กลัวว่าจะโดนจับ

กลัวว่าจะโดนฆ่ากลับ

กลัวทุกอย่าง....กลัวจนทำอะไรออกมาไม่ได้เลย....แต่สุดท้ายแล้ว...เขาต้องทำ

"เดี๋ยวฉันออกไปทำงานให้พี่ชายนายต่อก่อนนะ"เขาบอกกับไค ตอนหกโมง ซึ่งทุกครั้งที่มีงานพิเศษเขาก็บอกไปแบบนี้
"อื้ม แล้วรีบกลับมากินข้าวเย็นนะ"ไคยิ้มกว้าง เขายิ้มน้อยๆรับ ก่อนจะออกจากบ้านไปด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า

จะเรียกว่าเป็นอะไรของเขาดีนะ ที่เขาสามารถเดินได้ปราดเปรียว วิ่งได้ว่องไว หลบผู้คนได้แม่นยำ พรสวรรค์จริงๆน่ะเหรอ? ถ้ามันมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด ก็หมายความว่า ชีวิตของเขาที่เป็นแบบนี้ก็ต้องถูกกำหนดมาไว้อยู่แล้วตั้งแต่เกิดเหมือนกัน.....

เขาแปลงโฉมตัวเองให้กลืนเข้ากับพื้นที่ของงาน ผ้าคาดจมูกและปากที่กลืนไปกับร่างกายและการแต่งหน้าที่ดูผิดเพี้ยนไปจากหน้าจริง เขาแอบซ่อนอยู่ ณ ที่ใดที่หนึ่งของงาน

เขาหวังเพียงว่า รุกิ จะไม่มาร้องเพลงในงานนี้

จับเวลาถอยหลัง สองทุ่ม พิธีเปิดเริ่มขึ้นแล้ว ประธานในพิธีเดินออกมาจากหลังเวที ก่อนจะไปยืนอยู่ตรงใจกลางเวที

"อะแฮ่ม...."ประธานในพิธีได้กล่าวอะไรไปซักพัก ระหว่างนั้น เขาได้จับเวลาอยู่ในใจแล้ว

ม่านหลังเวทีเริ่มขยับ ทันใด เขาก็ดึงเส้นอะไรบางอย่างที่ได้เตรียมการไว้ก่อนหน้านี้ จากนั้นสปอร์ตไลท์ที่อยู่ตรงหัวของท่านประธานได้ร่วงหล่นลงมาทับศีรษะของท่านประธาน เศษเหล็ก เศษแก้วแตกกระจาย ตัวท่านประธานเองก็ทรุดลงเลือดอาบทันที

ภายในเวลาไม่ถึงนาที เขาสามารถหายไปจากม่านหลังเวที โดยไม่มีใครจับได้...
แล้วงานก็ต้องเป็นอันยกเลิกไป เพราะเกิดอุบัติเหตุสุดวิสัย. .....

.. ..... .... . . .... ... .. . . .. . .. ..... . .. . . .. .. . ... .. . . ... . . ... . .. . ...

เขาเดินออกจากที่เกิดเหตุอย่างไม่มีพิรุธ เพื่อกลับไปขึ้นรถที่จอดไว้อีกที่หนึ่ง ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงดนตรีที่คุ้นหู...และท่วงทำนองเพลงที่คุ้นเคยดังขึ้น ทว่า...ไม่ใช่เสียงที่เขาหลงใหล

Ah...Zutto kurikaeshiteta zutto...kanashimasete bakaridatta.. ..

เขาหยุดยืนมองคนกลุ่มนั้นที่กำลังเล่นเพลงนี้อยู่ข้างถนน ก่อนจะเดินเข้าไปมุงดูด้วย...รุกิไม่รู้ว่าเพลงนี้ชื่ออะไร แต่ร้องได้เพราะกว่านักร้องคนนี้หลายร้อยเท่า รุกิไม่รู้ว่าเพลงนี้เป็นของใคร แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ของพวกที่เล่นอยู่นี่แน่นอน

"วงนี้ทำเพลงของ gazetto เสียหายหมด ฉันว่าฉันไม่ให้ตังค์เขาดีกว่า"เขาได้ยินเสียงหญิงสาวม.ปลายคนหนึ่งพูดขึ้น
"นั่นสิ cassis ของฉัน เพลงที่ฉันหลงใหล ไปกันเถอะ"

แล้วเขาก็ได้รู้ทั้งชื่อเพลงและชื่อเจ้าของเพลงเลย...

To be continue...