Cassis บทเพลงแห่งโชคชะตา -2-

วันนี้เขาตื่นแต่เช้า เพื่อออกไปทำงานพร้อมๆกับไค ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นสีหน้าเป็นห่วง วิตกกังวลจากใบหน้าของไค แต่เขาก็ไม่พูดอะไรออกไป ได้แต่ยิ้มน้อยๆ
"พี่ชายฉันใช้งานนายหนักรึเปล่า"ไคก็เลยถามเองเสียเลย ขณะถึงที่ทำงานแล้ว
"ไม่ซะหน่อย"เรย์ตะปฏิเสธออกไป
"ถ้าพี่ฉันทำอะไรให้บอกฉันเลยนะ ฉันจะจัดการให้เอง"ไคว่าอย่างจริงจัง
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องคิดมากหรอก"เขาว่าพลางยิ้มอย่างสุขุม เมื่อมาถึงยังบริษัทที่ทำงาน

บริษัทของพี่ชายไค และไคกับเขา ก็ทำงานอยู่ด้วยกันที่นี่

เขาเดินเข้าไปยังห้องทำงานของพี่ชายของไค หรือหัวหน้าของเขาเอง
"มาแล้วเหรอ ทำได้ดีนะเมื่อวานน่ะ"ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำเข้ม ภายใต้กรอบแว่นตาสีชาเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นเขาเดินเข้าไป
"ขอบคุณครับ"เขารับคำเบาๆ มักจะได้รับคำชมทุกครั้งหลังทำงานพิเศษสำเร็จ
"หนังสือพิมพ์ลงข่าวใหญ่เลย ดีนะที่ฉันคาดการณ์เอาไว้ดี บริษัทเราก็ไม่ตกเป็นที่น่าสงสัย"
"งั้นเหรอครับ"เขายิ้มน้อยๆ แล้วนั่งลงตรงตรงโต๊ะที่อยู่ข้างๆโต๊ะหัวหน้าเขา มีป้ายสามเหลี่ยมตั้งอยู่บนโต๊ะนั้นว่า "เลขาธิการ"

เขาทำงานนี้มาได้เกือบสามปีแล้ว...งานที่ต้องรับใช้ให้กับหัวหน้าของเขาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม...

"นายไม่ได้ซ้อมยิงปืนมานานเท่าไหร่แล้วน่ะ"หัวหน้าเขาถามขึ้น ในระหว่างทำงาน
"ก็พอสมควร เกือบปีแล้วมั้งครับ"เขาว่าไปเท่าที่นึกออก
"แต่ฝีมือก็ยังเยี่ยมเลย หึหึ"หัวหน้าเขาหัวเราะในลำคออย่างเยือกเย็น

ที่เขาต้องเลิกซ้อมไป เพราะไคบอกกับเขาว่ามันน่ากลัว แต่เขาก็ไม่ได้บอกหัวหน้าไป น้องชายสุดที่รักของหัวหน้าน่ะ น่ารักน่าเอ็นดูกว่าใคร ไม่ได้รู้เลยว่ามีพี่ชายเยือกเย็น แข็งกร้าว และอำมหิตคนนี้อยู่

"วันนี้ ฉันกลับดึกหน่อยนะ บอกไคด้วยล่ะ"หัวหน้าเขาเอ่ยขึ้น เมื่อได้เวลาเลิกงานแล้ว
"ครับ"
"พี่ชายยยยยย"เสียงหวานแจ้วของน้องชายดังขึ้นมาทันทีที่หน้าประตู ขณะที่เขากำลังเปิดออก
"อ้อ มาหาถึงที่นี่เลยเหรอ ว่าไงเจ้าตัวดี"ผู้เป็นพี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกวักมือเรียกน้องชายสุดที่รัก
"ก็ไม่ได้เจอหน้าพี่ตั้งหลายวันแล้ว กลับบ้านดึกทุกวันเลยอ่ะ วันนี้ก็ยังไม่กลับอีกเหรอ?"ไคออดอ้อนราวกับเด็กน้อย
"ยังเลย พี่งานเยอะ"

เขายืนมองด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตัวเองก็ยังอธิบายไม่ถูก ถึงแม้ว่าสีหน้านั้นจะไม่ได้บ่งบอกอะไรเลย เขารู้ว่าหัวหน้าของเขารักไคยิ่งกว่าอะไร เพราะเป็นน้องชายในสายเลือดเพียงคนเดียวที่หัวหน้าของเขาเหลืออยู่ เหมือนกัน หัวหน้าของเขาก็เป็นพี่ชายในสายเลือดเพียงคนเดียวที่ไคมีอยู่ สำหรับตัวเขาแล้ว เป็นแค่คนที่ถูกเลี้ยงไว้เพื่อทำงาน เลี้ยงเพื่อหาผลตอบแทนให้กับบ้านหลังนี้ นั่นมันถูกกำหนดมาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว...

"ไปกันเถอะ เรย์ตะ ฉันงอนพี่แล้ว ไม่ยอมกลับบ้านซะที"ไคเดินมาจูงมือเขาแล้วเดินออกจากห้องไป

"อิจฉานายจังเลยน๊า~~!!"แล้วไคก็พูดขึ้นอีก ในระหว่างทางที่จะเดินไปขึ้นรถ
"เรื่องอะไร?"
"ก็ได้อยู่กับพี่ทุกวันเลย"
"หืม?"
"ก็ฉันน่ะ อยากเจอหน้าพี่ก็ไม่ได้เจอ ต้องหาเวลามาแบบเนี้ยะ แต่นายน่ะ ได้นั่งทำงานในห้องพี่ทุกวันๆเลย คงได้คุยกันสนุกทุกวันเลยสินะ"ไคว่า
"ไม่ซักหน่อย ก็นั่งทำงานน่ะ"
"ง้านเหรอ"ไคลากเสียงยาว ก่อนจะพูดต่ออีกว่า
"ฉันก็เคยแปลกใจนะ ทั้งที่ฉันเป็นน้องชายแท้ๆ แต่พี่กลับไม่เลือกให้ฉันไปเป็นเลขาพี่ แต่ช่างมันเถอะ เป็นนายก็ดีแล้ว ดีกว่าเป็นคนอื่น ถ้าอย่างนั้น ฉันคงไม่ยอมแน่ๆ"ไคหันมายิ้มกว้างกลบเกลื่อน

ถึงแม้เขาจะรู้สาเหตุที่หัวหน้าเขาไม่เลือกไคไปเป็นเลขาส่วนตัวก็จริง แต่จะบอกออกไปไม่ได้ เพราะงานที่หัวหน้าเขาให้ทำนอกเหนือจากเลขาส่วนตัวนั้น มันยากเกินไปที่ไคจะทำได้ และไคก็ไม่รู้ และจะไม่รู้...พี่ชายของไคในด้านที่ไคเห็น ต้องเป็นคนดีที่ช่วยพ่อแม่ที่เสียไปสืบสานต่อกิจการจนรุ่งโรจน์ พี่ชายของไคต้องเป็นบุคคลตัวอย่างที่ไคจะต้องเอาแบบอย่าง.... .... ... เขาเท่านั้นที่รู้เรื่องทั้งหมด .... .

"เรย์ตะ วันนี้เราไปกินข้าวนอกบ้านกันมั้ย"ไคว่าอย่างร่าเริง เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว"
"เอาสิ ขี้เกียจทำแล้วอ่ะดิ"เขาแซวเล่น
"ก็แหม เราไม่ได้ไปกินข้าวเอาบรรยากาศนอกบ้านมานานแล้วนา"ไคเข้ามาคล้องแขนเขาไว้
"อืม แต่ฉันขออาบน้ำก่อนนะ"
"อาบด้วยยย"
"อ่ะ อืม"
เป็นเรื่องปกติที่เขาจะอาบน้ำด้วยกัน เขากับไคโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ อาบน้ำและนอนด้วยกันมาแต่ไหนแต่ไร เพิ่งจะมาแยกห้องนอนก็ตอนขึ้น ม.ปลาย ชีวิตที่เป็นหนี้ครอบครับนี้เขาไม่เคยลืม เขาไม่เคยลืมว่าพ่อแม่ของไครับเขามาเลี้ยงจากสถานที่ดูแลเด็กกำพร้าตั้งแต่เขาหกขวบ เขาไม่เคยลืม แต่ก็ไม่ทันได้ตอบแทนบุญคุณอะไรพ่อแม่ของไค เพราะพ่อแม่ของไคเสียชีวิตจากโรคหัวใจไปเมื่อสามปีที่แล้วเพราะบริษัทเกิดวิกฤต ทั้งที่เขากับไค เพิ่งจะจบจากมหาวิทยาลัยนอกมาได้หมาดๆ

เป็นเหตุให้พี่ชายของไคต้องมารับหน้าที่ดูแลบริษัทที่กำลังจะล้มละลายแหล่มิล้มแหล่ แต่แล้วไม่นาน บริษัทก็ฟื้นฟูได้เหมือนเดิมจากฝีมือของพี่ชายไค และหลังจากนั้นก็รุ่งเรืองมาตลอด เมื่อได้เลขาส่วนตัวฝีมือสุดเจ๋งอย่าง เรย์ตะ

เขาคิดไปพลางขณะที่ไคขับรถหาร้านอาหาร
"ถึงแล้ว"
"หืม?"
"ถึงร้านแล้ว เป็นไง ชอบมั้ย"ไคชี้ไปที่ร้านที่ประดับประดาไปด้วยแมกไม้ มีน้ำพุและน้ำตกเล็กๆตั้งอยู่หน้าร้าน แลดูสบายตา เรย์ตะไม่ได้รู้สึกโล่งอะไรแบบนี้มานานแล้ว ก็ดีเหมือนกันที่มาทานข้าวนอกบ้านในวันนี้

"ร้านนี้น่ะ มีดนตรีเล่นให้ฟังด้วย ฉันเคยมากับพี่ตอนนายไม่อยู่ ก็เลยคิดว่าจะพานายมาซักวันน่ะ"
"เหรอ"เขาไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่ เพราะไม่ได้สนใจดนตรีอยู่แล้ว

เมื่อสั่งอาหารได้ซักพัก ก็นั่งคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยกับไค ชีวิตนี้มีแค่ไคกับพี่ชายไคก็พอแล้วที่เขาจะรู้จัก ต่อให้ตายไปก็ไม่เสียดาย เพราะได้ตอบแทนครอบครัวนี้ไปแล้ว..... . . .. ...

"ไค"เขาเรียกขึ้น ขณะที่ฟังเพลงไปเรื่อยๆรออาหาร
"อะไรจ๊ะ?"ไคยิ้มกว้าง
"ถ้าฉันตายไป นายจะทำยังไง?"
"เฮ้ย ถามอะไรแบบนั้น จะบ้าเหรอ ไม่เอาอย่าถาม"
"ฉันถามไปแล้ว นายตอบมาเถอะ"
"เรย์ตะ...ไม่เอานะ ฉันไม่ให้นายตาย นายจะตายไม่ได้ ถ้านายตายฉันก็เสียใจจนตายเหมือนกัน"ไคว่าอย่างจริงจัง

มีบางสิ่งที่เขาลืมคิดไปเหมือนกัน หรือบางทีเขาอาจถูกปลูกฝังให้ไม่คิดเรื่องนั้น ทุกครั้งที่เขาทำงานพิเศษให้กับพี่ชายของไค เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย เรื่องที่จะมีคนเสียใจเมื่อมีใครตายไป...

"นายเสียใจเหรอ?"
"ใช่สิ! นายไม่เห็นเหรอไง ตอนพ่อแม่ตายน่ะ ฉันร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน ก็ได้พี่นั่นแหละคอยปลอบ"ไคว่าเบาๆ
"นั่นสินะ"
"เออ ช่างมันเถอะ มันผ่านมาตั้งสามปีแล้ว นึกยังไงถึงได้ถามแบบนี้น่ะ"
"ก็แค่...ชวนอะไรคุยเพลินๆ"เขาทำทียิ้ม
"มันไม่เพลินเลยนะ"
"ฮ่ะฮ่ะ ขอโทษๆ ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า"
"ชิ อ๊ะ อาหารมาแล้ว"

ในขณะที่เริ่มทานกันไปได้ซักพัก บนเวทีก็ได้มีพิธีกรมาพูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้สนใจ แต่ไคหันไปมองบ้างเป็นครั้งคราว เพราะนั่งหันหลังให้ และรู้ว่าพิธีกรเรียกนักร้องคนใหม่ขึ้นมา ก่อนที่เสียงดนตรีจะดังบรรเลงขึ้นอีกครั้ง

....ท่วงทำนองที่คุ้นหู...
..

.. . .Ah... .
zutto kurikawashiteta . ...zutto. ..kanashi .. masete bakari datte . .. .ah. .. .

เขาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงอย่างไม่รอช้า.... .. แล้วมือที่หั่นเสต๊กอยู่ พลันชะงักทันใด

เขาผู้ไม่เคยสนใจดนตรี
เขาผู้ไม่เคยมีรสนิยมฟังเพลง

แต่กลับถูกเสียงของชายคนนี้สะกดให้ฟังจนนิ่ง

เสียงที่เคยฟังแค่ครั้งเดียว เสียงที่ไม่คิดว่าจะกลับมาได้ยินอีก ถึงแม้ว่าคนละท่อนเพลง แต่เขาก็จำได้ดี....

...รุกิ....

นั่นเสียงของนายเหรอ?

To be continue...